Cosmopolis (2012)

Είναι μερικές ταινίες που, όσο και να θέλεις να τις υποστηρίξεις επειδή ακουμπούν σε σύγχρονους προβληματισμούς, δεν σου επιτρέπουν να το κάνεις. Το φιλμ του Κρόνενμπεργκ ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, πράγμα πολύ λυπηρό για μια προσπάθεια που μοιάζει εναρμονισμένη χρονικά με την εποχή της αλλά ταυτόχρονα, απέχει από τη σωστή εφαρμογή της τέχνης που υπηρετεί. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η ταινία φέρνει στην επιφάνεια την παρακμή του καπιταλισμού, όπως αυτή συντελείται σήμερα, δίχως όμως να ακολουθεί μια ολοκληρωμένη νοηματική διαδρομή ώστε να την αναδείξει στο έπακρο.

Ο φακός ορίζει ως πρωταγωνιστή τον Έρικ Πάρκερ (Ρόμπερτ Πάτινσον), έναν νεαρό δισεκατομμυριούχο, ο οποίος στο δρόμο για το τακτικό ραντεβού του στο κουρείο, έρχεται αντιμέτωπος με την κατάρρευση της οικονομικής παντοδυναμίας του καθώς και με μια πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη. Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης εκτυλίσσεται στη θωρακισμένη λιμουζίνα του αντί – ήρωα με απουσία εξωτερικών ήχων, ατμόσφαιρα που συμβολίζει ιδανικά τον εξατομικευμένο χαρακτήρα του κεφαλαίου.

Ωστόσο, ο σκηνοθέτης δείχνει να εντυπωσιάζεται από τις κοινωνικοοικονομικές αναγνώσεις που τοποθετεί ως φράσεις στα χείλη των ηθοποιών του (η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ντον Ντελίλο) και έτσι, επιχειρώντας να μιλήσει για τα πάντα, μονάχα ψιθυρίζει για αυτά. Πολύ κακή είναι και η επιλογή του Ρόμπερτ Πάτινσον σε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο, με τον χλωμό, μονίμως ανέκφραστο αγαπημένο των εφήβων να δίνει ρεσιτάλ αδιάφορης ερμηνείας. Γενικότερα, το «Cosmopolis» θα σου γεννήσει την επιθυμία να γνωρίσεις περισσότερο τον συγγραφέα του παρά τον σκηνοθέτη του και να συγκρατήσεις τσιτάτα όπως το παρακάτω: «Ο χρόνος είναι πια ένα εταιρικό περιουσιακό στοιχείο».    

*Η φωτογραφία δεν επιλέχθηκε τυχαία..