Έλα στην ΕΡΤ3. Δεν δαγκώνουμε.

Πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ έξω από την ΕΡΤ3. Όχι για την ψυχή της μάνας μου, για τη δική μου τη ψυχή. Για να ανασυγκροτήσω την ελπίδα μου για αυτή τη(ν) (κωλο)χώρα. Μια τρεμοπαίζει η καημένη και μια αναζωπυρώνεται. Κεράκι έτοιμο να σβήσει και εγώ το ξεγελάω ρουφώντας την τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνουν οι καντίνες στην Στρατού βαθιά μες τα πνευμόνια μου.

Μ’ αρέσουν οι τύποι με τις καντίνες και οι φθηνές μπύρες από το περίπτερο και τα παιδιά με τα πανό και το μπασταρδεμένο με αγωνία για το μέλλον χιούμορ και ο ιδρώτας που γυαλίζει σε καθαρά μέτωπα. Μ’ αρέσουν και οι ματιές που ανταλλάζω με ανθρώπους που ονειρεύονται έναν κόσμο σαν το δικό μου, έτοιμοι από καιρό για εκείνον τον σεισμό που θα προκληθεί εάν πρώτα εμείς (όλοι μαζί και ο Μουρούτης χώρια) επιβάλλουμε το βάρος των σωμάτων μας στη ραγισμένη άσφαλτο.

Ένα πράγμα δε μ’ αρέσει.

Εσύ που μπαίνεις σφήνα στους ανθρώπους έξω από την ΕΡΤ3 επιστρέφοντας σπίτι από τη νυχτερινή σου έξοδο στα ανεκδιήγητα tag yourself μαγαζιά. Και δυσανασχετείς και σουφρώνεις τα χείλη σου (και τη μνήμη σου) σα χρυσόψαρο. Εσύ που παράγεις τόσο εύκολα τον αποδοκιμαστικό  ήχο του «τς τς τς» και τον συνοδεύεις με τη φράση «μια ζωή τα ίδια πρόσωπα σε όλα αυτά».

Εσύ λοιπόν, που το μόνο επαναστατικό που έχεις πάνω σου είναι η νέα τεχνολογία ξυρίσματος τριών λεπίδων εφαρμοσμένη στο στήθος σου, έχεις σκεφτεί ποτέ πως δε θα έβλεπες τα ίδια πρόσωπα αν έκανες την τιμή στο πλήθος να το ανανεώσεις με τη δική σου παρουσία; 

Ε;