Είχαμε βρεθεί με τη Μαγκαλί στην Καέν. Σ' ένα μικρό ξενοδοχείο. Τρεις μέρες προτού πετάξω για το Τζιμπουτί. Είχαμε κάνει έρωτα. Αργά, ώρες ατελείωτες. Όλη νύχτα. Το πρωί, πριν μπει στο ντους, μ' είχε ρωτήσει: «Τι προτιμάς να γίνω; Δασκάλα ή μανεκέν;» Σήκωσα τους ώμους, χωρίς ν' απαντήσω. Γύρισε ντυμένη, έτοιμη να φύγει.
«Το σκέφτηκες;» είχε πει.
«Γίνε ό, τι θέλεις», είχα απαντήσει. «Εμένα μου αρέσεις έτσι».
«Πονηρέ», αποκρίθηκε με ένα φευγαλέο φιλί στα χείλη μου. Την είχα σφίξει πάνω μου. Την ποθούσα κι άλλο. «Θ' αργήσω στο μάθημα».
«Το βράδυ».
Η πόρτα έκλεισε πίσω της. Δεν ήρθε να με συναντήσει. Δεν κατάφερα να τη ξαναβρώ, να της πω ότι πάνω απ' όλα ήθελα να γίνει η γυναίκα της ζωής μου. Είχα λοξοδρομήσει μπροστά στην ουσιαστική ερώτηση. Την επιλογή. Αλλά ούτε που μου 'χε γίνει μάθημα.
(«Η τριλογία της Μασσαλίας», Ζαν Κλωντ Ιζζό)
photo: sakiryildirim - deviantart.com
photo: sakiryildirim - deviantart.com
1 σκέψεις:
Τελικά οι επιλογές εμφανίζονται σαν φαντάσματα σε στιγμές που αγνοούμε. Πώς να καταφέρουμε άραγε να αναγνωρίζουμε τέτοιες στιγμές;
Φιλιά πολλά να περνάς καλά :)
Δημοσίευση σχολίου