Οι ποιητές του κόσμου έχουν ξοδέψει τόνους μελάνης υμνώντας τον έρωτα και πάλι, στέκονται αμήχανα αιώνιοι μπροστά στη σύλληψη του δικού σου νου.
«Είσαι ευχή και κατάρα», είπες.
Οι τόποι μας είναι περιορισμένοι. Οι δρόμοι, τα ατμοσφαιρικά μπαρ, τα δυο εν κινήσει τετραγωνικά σου κι όμως, ο λόγος σου ρέει σαν παγωμένο ποτάμι στα έγκατα του Αυγούστου.
«Μερικές φορές νιώθω πως είσαι ευχή και κατάρα μαζί».
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα αν παρακολουθώ τη ζωή μου αντί να τη ζω; Κάθε φορά, η ίδια απάντηση: οι σιωπές μου αντιδικούν με τα λόγια σου.
«Αυτό ήταν το ωραιότερο πράγμα που μου έχουν πει ποτέ».
*photo: BlotoAngeles, deviantart.com
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου