«Το ΙΚΑ αρνείται να καλύπτει τα έξοδα για την αγορά ειδικών διαβητικών παπουτσιών. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με τη χρήση τους δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλά καθυστερεί για ένα δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος».
Δεν ήταν η πρώτη εξοργιστική είδηση που έπεφτε στην αντίληψή του. Σίγουρα δεν θα ήταν και η τελευταία. Ηταν, όμως, η πρώτη φορά που άκουγε κάτι που τον αφορούσε άμεσα. Το Ιδρυμα Κοινωνικής Ασφάλισης του ανακοίνωνε μέσα από μια μικρή οθόνη ότι ο ακρωτηριασμός του θα συνέφερε περισσότερο το Ταμείο από την υποβοήθειά του.
Δεν είχε φτάσει σε αυτό το σημείο.Υπήρξε προσεκτικός στον τρόπο ζωής του μέχρι τώρα. Συμβίωνε με την ασθένειά του δίχως εκείνη να του κόβει τα φτερά. Δεν θα του έκοβε αμαχητί ούτε τα πόδια. Αν πλησίαζε εκείνη η ώρα, θα πάλευε με όλες του τις δυνάμεις.
Μα τώρα άκουγε κάποιον άλλον να του τα κόβει. Τα πόδια και τα φτερά. Κάποιος που δεν γνώριζε την προσωπική του ιστορία, όπως χιλιάδες άλλες ιστορίες χιλιάδων άλλων διαβητικών, πήρε μια απόφαση. Του έφερνε ένα τελεσίγραφο απειλητικά κοντά του, του ζητούσε να θυσιάσει τα κάτω άκρα του για να καλύψει τρύπες ενός δημόσιου Ταμείου τις οποίες δεν σκάλισε ο ίδιος.
Κοίταξε στο δρόμο από το παράθυρό του. Ανθρωποι πηγαινοέρχονταν. Εκλεισε τα μάτια και τους φαντάστηκε όλους ακρωτηριασμένους. Σκέφτηκε πόσα χρήματα θα εξοικονομούσε το Κράτος αν εκατομμύρια ανθρώπων ξυπνούσαν μια μέρα χωρίς πόδια. Η αναπηρία τους θα θεωρούνταν φυσιολογική και το Κράτος δεν θα τους παρείχε επιδόματα. Δεν θα οδηγούσαν αυτοκίνητα και μηχανές, δεν θα προκαλούνταν ατυχήματα κι έτσι το Κράτος δεν θα τους εξασφάλιζε ιατρική κάλυψη. Δεν θα ζούσαν όπως θα ήθελαν να ζουν, άρα το Κράτος δεν θα έπρεπε να είναι δίπλα τους όπως θα έπρεπε να είναι.
Ανοιξε απότομα τα μάτια.Τρόμαξε, γιατί πέρασε από μπροστά του η ταφόπλακα των ονείρων του. Δεν πρόλαβε να συγκρατήσει ποιο μήνυμα ήταν χαραγμένο πάνω της. Είδε μόνο ότι ήταν προσφορά μιας λέξης με τρία γράμματα, που ξεκινούσε από γιώτα και τελείωνε σε άλφα. Εσφιξε τα πόδια του και έκλεισε την τηλεόραση. Φτάνει για σήμερα. Φτάνει πια.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου