«...το πρόβλημά μου η Υπερβολή μου».

Ολα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος. Τα άσχημα πολλές αρχές. Ποτέ αντίστροφα. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Οσες κι αν είναι οι παρακλήσεις σου. Πέρασε ένας χρόνος και μισός, που περισσότερο αγαπώ παρά μισώ. Το μίσος ξεκίνησε να με κατατρώει όταν ξεκίνησαν και εκείνοι να μου ξεριζώνουν τα «κομμάτια» μου. Τους ανθρώπους μου, τις ελπίδες μου, τις προοπτικές μου, τους λόγους ύπαρξης του καθηλωμένου ειδώλου μου σε μια φθηνή καρέκλα. Πονάει το τέλος όταν συντελείται μέσα σου. Οταν σχηματοποιείται μέσα σου και το μόνο που μένει είναι να βρεις τον τρόπο να το σχηματοποιήσεις και έξω από σένα.

Λυπόμουν τα μάτια των ανθρώπων που δεν πίστευαν σε αυτό που έκανα. Μου έφτανε που πίστευα εγώ. Τώρα δεν πιστεύω ούτε σε εμένα ούτε σε αυτό που εξακολουθώ - με τόση αποτυχία - να κάνω. Οι εξωγενείς παράγοντες κατέστρεψαν το παλάτι που είχα χτίσει σε μια χρυσή άμμο. Είναι φορές που θέλω να τους φτύσω στην πλάτη. Είναι η πλάτη τους που βλέπω. Από επιλογή ή από την εξάντληση που δεν μου επιτρέπει να τους αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο. Για να ακριβολογώ, που δεν μου επιτρέπει να με αντιμετωπίσω.