Το «Νόημα» (και ό,τι ξεριζώθηκε μαζί του)

Σε μια λάμψη δευτερολέπτων, γέννησα μέσα από τις στειρότητες του κόσμου το «Νόημα». Ηταν άνθρωποι που δεν είχα και φιλοδοξούσα να αποκτήσω, όνειρα που προσπαθούσα να τα φέρω όλο και πιο κοντά στην πραγματικότητά μου. Ηταν γέλια, δάκρυα, ανάσες, βήματα, σιωπές και ουρλιαχτά. Ζωή. Ναι.. Μέσα από στειρότητες γέννησα τη Ζωή μου και κατάφερνα να τη μεγαλώνω με το δικό μου τρόπο. Εστω και μέσα στα δευτερόλεπτα μιας λάμψης.

Ηταν ένα «Νόημα» χτισμένο πάνω σε πέντε γράμματα, δομημένο και ενίοτε αποδομημένο κατ' επιλογή σε ένα νι, ένα όμικρον, ένα ήτα, ένα μι, ένα άλφα. Ηταν ξεκάθαρο, ήταν διάφανο. Ενα αρμονικό αποτέλεσμα που είχε προλάβει να επανεφεύρει τη Ζωή μου σε δευτερόλεπτα, πριν εκείνη προλάβει και χαθεί μέσα στα χρόνια.

Ηταν, υπήρξε αναμφίβολα με αυτόν τον τρόπο. Μέχρι που κάποιος, κάπου, κάποτε άπλωσε το χέρι του και ξερίζωσε ένα γράμμα από τα πέντε του «Νοήματος» (που στη γενική του αποκτούσε και ευπρόσδεκτες επεκτάσεις). Ποιο δεν έχει σημασία, γιατί καθένα του αντιπροσώπευε ένα κομμάτι της Ζωής μου, μια δόση αίματος που κυλούσε σε φλέβες. Το άρπαξε αυθαίρετα και απροειδοποίητα για να το χρησιμοποιήσει σε μια Κρεμάλα που ο ίδιος είχε στήσει για τον ίδιο. Φοβόταν μήπως χάσει στο παιχνίδι που επέβαλε στον εαυτό του προκειμένου να ξεγελάσει τη πλήξη του και οικειοποιήθηκε ένα γράμμα που δεν του ανήκε. Το γράπωσε, το χρησιμοποίησε, δεν τον εξυπηρέτησε, το τσαλάκωσε και το πέταξε μαζί με το ηλίθιο παιχνίδι του στη φωτιά.

Και γκρεμίστηκαν. Το «Νόημα», η Ζωή, ό,τι γεννήθηκε σε δευτερόλεπτα με τη ψευδαίσθηση της αιωνιότητας. Ακρωτηριάστηκαν από μια παρεμβολή. Βιάστηκε η αρτιμέλειά τους για χάρη ενός παιχνιδιού. Το «Νόημα» ίσως κατάντησε ένα ανάπηρο «όημα», ή «νόμα» ή «νόηα». Δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετρά είναι πως τελικά χάθηκε μέσα στα χρόνια, όπως φοβόταν και φοβόμουν. Πως χάθηκε και η πίστη μου μαζί του. Πως τελικά, κάθετι που γεννιέται σε δευτερόλεπτα και ισχυροποιείται μέσα σου, είναι τόσο μικρό και ασήμαντο για χέρια που έχουν μάθει να τραβούν ανάγκες άλλων από τις ρίζες. Και πως παρ' όλο που ελπίζεις ότι πλησιάζει η στιγμή που το μικρότερο ψάρι θα καταβροχθίσει το μεγαλύτερο, το αντίθετο εξακολουθεί, τόσο τραγικά, να ισχύει.