Τον Μάρτιο του 1993, ο φωτορεπόρτερ Kevin Carter ταξίδεψε στο νότιο Σουδάν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου.
Στοπ.
Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας, άρχισε να προετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας.
Στοπ.
Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, σε ένα μικρό χωριό, λίγα μέτρα πριν το τοπικό κέντρο σίτισης της UNICEF, αντίκρισε ένα μικρό κορίτσι, αποστεωμένο από την πείνα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.
Στοπ.
Ετοιμοθάνατο και γυμνό σερνόταν, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του.
Στοπ.
Ο Carter απαθανάτισε τη στιγμή.
Στοπ.
Μετά τη δημοσίευση, ο κόσμος ρωτούσε για το κορίτσι. Κανείς δε γνώριζε τι απέγινε, ούτε ο ίδιος ο Carter, που απομακρύνθηκε αμέσως μόλις τράβηξε τη φωτογραφία. Ξέρανε μόνο ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι τον σταθμό.
Στοπ.
Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι περίμενε ακίνητος επί είκοσι λεπτά, μέχρι να πετύχει «την καλύτερη πόζα».
Στοπ.
14 μήνες μετά παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ.
Στοπ.
Αρκετοί συνάδελφοί του επέκριναν τη βράβευσή του και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική. «Αλήθεια, γιατί δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι»;
Στοπ.
«Το να κοιτώ το παιδί και να το φωτογραφίζω, με κάνει ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο», δήλωσε ο Carter.
Στοπ.
Στις 27 Ιουλίου 1994, δύο μήνες μετά, αυτοκτόνησε. Στα 33 του χρόνια άφησε πίσω την 7χρονη κόρη του.
Στοπ.
Στο τελευταίο του σημείωμα έγραψε: «Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου. Χρήματα. Χρήματα. Χρήματα. Μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα. Και θυμός πολύς. Και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη. Δεν αντέχω άλλο. Φεύγω».
Στοπ. Υποκρισία στοπ από όλους τους ηθικολόγους. Στην αίθουσα του Πανεπιστημίου ακούστηκε μια φράση που θα μείνει στην ιστορία (μου). «Κανείς δεν είπε ότι οι εικόνες θα αλλάξουν τον κόσμο, αλλά το ίδιο είχαμε βιαστεί να πούμε και για τα λόγια. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι, λίγους μόνο έχουμε για να αναπαραστήσουμε το πιο οριακό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, τη συστηματική εξόντωση του ενός από τον άλλο.
Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Η σιωπή δεν παράγει τίποτα».
Βιογραφικά στοιχεία φωτορεπόρτερ: http://culture.ana-mpa.gr/printarticle.php?id=3899.
2 σκέψεις:
διαφωνώ στο περί σιωπής συμπέρασμα. τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις
η Κ
……..ενας δρόμος είσαι και εσύ, εδώ. κάποτε με έβγαλες σε μια υπέροχη παραλία, σε μια καταγαλανη θάλασσα, σε ένα μαγικό γελαστό καλοκαίρι με έναν ήλιο ζεστό που μου χάρισε χαρά, λίγη ευτυχία , αισιοδοξία και ελπίδα.... και ξαφνικά στένεψες έγινες σκοτεινός και απότομος δρόμος που με οδήγησε στην άκρη του γκρεμού... σε ενα σκοτεινό, βαρύ και ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ Χειμώνα, χωρίς ανάσα αναπνοή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ , δεν μπορω να δω τιποτα πια , δεκαδες κομματια κοφτερου γυαλιού υπάρχουν μέσα στα μάτια μου , δεκάδες ξυράφια στο μυαλό μου μέσα, δεκάδες μαχαίρια καρφωμένα στην καρδιά μου , Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ που έγινε ΒΑΡΟΣ ΓΝΩΣΗΣ δεν αφορά μόνο τον φωτογράφο, αφορά και εμάς, εμάς όλους, πως , ΠΩΣ να ξεχάσεις αυτή τη φωτογραφία άπαξ και την αντικρύσεις; δεν φωτογράφισε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα φόρεμα, ένα σκάφος, ένα κόσμημα, ένα ο,τιδήποτε ένα αντικείμενο...ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ενα μικρό παιδί σε απόσταση αναπνοής από ένα όρνεο, ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ αυτό που βλέπεις;; Πως;; υπάρχει τρόπος να ξεχασεις αυτή τη φωτογραφία;; ανοιγοκλείνω τα μάτια και δεν ΦΕΥΓΕΙ ΠΟΤΕ , περιδιαβαίνω δεκάδες σελίδες, φωτογραφίες, κείμενα, διάφορα, εργάζομαι, ζω, κοιμαμαι, ξυπνάω, περπατώ, τηλεφωνώ, μιλάω, τίποτα , αυτή η φωτογραφία είναι μέσα στα μάτια μου και νομίζω θάναι εκεί μέχρι να πεθάνω.....ο Καϊν ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ έλεγε το 1969 στην παγκοσμια συνείδησι ο Ραουλ Φολερώ για τα εκατομμύρια τότε των πεινασμένων, των πτωχων, των άρρωστων, των αδικημένων... ναι , ούτε η σιωπή ούτε τα λόγια παραγουν τίποτα όταν οι καταστάσεις αφορούν τον Ανθρώπινο Πόνο, μόνο τα έργα, οι πράξεις.... δεν εργάζομαι, δεν πράττω........ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, Ο ΚΑΙΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.......
Δημοσίευση σχολίου