Για την κυρά Σ. και τα 85 της

Συναισθηματική αποστασιοποίηση. Αμυνα συναισθημάτων πριν από τη μεγάλη επίθεση συναισθημάτων. Αμυνα πίσω από την κλειδαρότρυπα, πίσω από μια χαραμάδα φως. Δεν τόλμησα να βγω στον διάδρομο να δω τη σιωπή σου. Μόνο την άκουγα από την κλειστή μου πόρτα. Δυο τελευταίες ανάσες κι ύστερα κανένας παλμός. Υστερα ασθενοφόρο, μια σύντομη συνειδητοποίηση και αυτό ήταν. «Αυτό» δεν είμαστε όλοι;

Ηθελα να σου αφιερώσω ένα κείμενο. Δεν θα το πω post, δεν θα καταλάβαινες τι σημαίνει. Ένα κείμενο πέρα από την ιστορία που με ενέπνευσες να γράψω, εκείνη που τόσο ειρωνικά δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Αλλωστε, αυτό υποτίθεται πως κάνω. Γράφω. Κι ήταν μερικές φορές που αυτό δεν το ξεχνούσες. Το είχες σημειώσει και στο τετραδιάκι σου. «Κική: δημοσιογράφος». Μέσα στην οθόνη της τηλεόρασης, έψαχνες να με βρεις. Ελεγα ότι «δεν είμαι εγώ για τέτοια, μην κοιτάς εκεί», σου έδινα στα χέρια την εφημερίδα και δεν μπορούσες να διαβάσεις τα γράμματα. Ρωτούσες «γράφει το όνομά σου;», απαντούσα ξερά ένα «ναι» και αυτό σου έφτανε. Και για να φουσκώνεις από περηφάνεια και για να με αποκαλείς δημοσιογράφο.


Σε έβλεπα να είσαι ακίνητη κι ανέκφραστη και σκεφτόμουν πως ήταν η πρώτη φορά που τα έβγαζες πέρα με τα αυτά τα δυο επίθετα ταυτόχρονα. Και θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που μόνο ακίνητη ή μόνο ανέκφραστη δεν ήσουν. Τις Κυριακές που μουρμούριζες πάνω από το κρεβάτι μου, μήπως και ξυπνήσω, μήπως φιλοτιμηθώ να πάω να «ανάψω ένα κερί στην εκκλησία». Την μέρα που μπέρδεψες το φακελάκι του τσαγιού με το αρωματικό φακελάκι για τις ντουλάπες και τα συρτάρια, το έβρασες και το ήπιες χωρίς να πάθεις απολύτως τίποτα. Εκείνο το απόγευμα που με την Τ. σου τηλεφωνούσαμε στο σταθερό από το διπλανό δωμάτιο, σου κάναμε φάρσες κι εσύ, αλαφιασμένη, έψαχνες να βρεις τον «ένοχο που έπαιζε μαζί σου, σαν να μην είχε άλλη δουλειά να κάνει». Τη μέρα που σε έβαλα να μου τραγουδήσεις συλλαβή προς συλλαβή το ποντιακό εκείνο τραγούδι για να το μάθω «απ’ έξω κι ανακατωτά», κι εσύ το έκανες, χαρούμενη που μετέδιδες τις λίγες γνώσεις που είχες. Το πρωινό που ήσουν μόνη σου στο σπίτι, ο κλέφτης σου χτύπησε την πόρτα, εσύ του άνοιξες, του έδωσες νερό να πιει και τη σύνταξή σου για να φάει. Τα σαρμαδάκια και την μικροσκοπική σου κατσαρόλα, μια καταστροφική, εβδομαδιαία συνάντηση, ικανή να με κάνει να μισήσω αυτό το πιάτο για την υπόλοιπη ζωή μου. Κάτι Πρωτομαγιές που σου στόλιζα το κεφάλι με καρό τραπεζομάντηλα για να σε φωτογραφίζω και να γελάμε, να χαζογελάμε με τον ήλιο να πέφτει ολόκληρος στα μάγουλά μας.

Τόσες στιγμές και άλλες τόσες, όσες θυμάμαι, όσες ξεχνάω κι όσες με τον καιρό θα μου έρχονται συχνά στο νου από δω και πέρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δε χωρούν αρχαία γνωμικά και βαρύγδουπες εκφράσεις για τον θάνατο. Για το τι είναι θάνατος, τι τελικά σημαίνει και πού οδηγεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο οι αναμνήσεις έχουν αξία. Οι μνήμες και ένα χαμόγελο για έναν άνθρωπο που «φεύγει» πλήρης ημερών, έχοντας κάνει με τον τρόπο του, όποιος κι αν ήταν αυτός, τη ζωή των ανθρώπων του λιγάκι πιο πλήρη.

Καλό ταξίδι ρε γιαγιά. Σίγουρα θα το έχεις. 
Θα το απαιτήσεις και θα το έχεις.