Αρκετά. Για να πονάει τόσο.

Αν καταφέρω και αγαπήσω έναν άνθρωπο, - γιατί στη δική μου περίπτωση, για κατόρθωμα πρόκειται - αυτοδεσμεύομαι να τον υπερασπίζομαι για πάντα. Να παραβλέπω τις προσδοκίες που δεν μου έχει τελικά επαληθεύσει και να συνεχίζω απρόσκοπτα να τον αγαπώ. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με χιλιάδες άλλα πράγματα, από ιδέες μέχρι μουσικές. Μέχρι τραγούδια που έχω συνδέσει με κομμάτια μου, με συναισθήματά μου. Δεν με ενδιαφέρει πώς μπορεί να κρίνονται ή να αξιολογούνται στη γλώσσα των μουσικών. Δεν είμαι σε θέση να τα αντιμετωπίσω αντικειμενικά. Μου αρκεί που στην κάθε τους αναπαραγωγή, εγώ ξεσπάω τόσο έντονα και τόσο εσωτερικά.

Την πρεμιέρα της Νατάσσας Μποφίλιου στο «Gaia» την περίμενα από τον Μάρτιο. Την περίμενα οκτώ μήνες. Θα άκουγα για τρίτη φορά ζωντανά εκείνο το τραγούδι που ενοχλητικά μου υπενθυμίζει πως, τόσους μήνες αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Θα άκουγα κι εκείνο το τραγούδι - «άλλοθι»,  ακόμα κι αυτό που καθρεφτίζεται στα βλέμματα όσων ανθρώπων τυχαίνει να παρατηρώ καθημερινά.

Την περίμενα, λοιπόν, και δεν ήταν έτσι όπως την περίμενα. Ούτε η πρεμιέρα, ούτε η Νατάσσα. Ο κόσμος δεν συντονίστηκε μαζί της. Εκείνη μου φάνηκε πως είχε περισσότερη αγωνία από όση θα έπρεπε. Η έναρξη του προγράμματος δε θύμιζε τίποτα από τα πρώτα λεπτά παλαιότερων εμφανίσεών της. Θα ταίριαζε περισσότερο σε μια άπειρη ερμηνεύτρια που αποφασίζει για πρώτη φορά να κρατήσει στις δικές της πλάτες ένα ολόκληρο live. Ο κόσμος μιλούσε, γελούσε, έστελνε μηνύματα, φλέρταρε. Εκείνα τα κομμάτια που συνοδεύονται από ποτάμια πάθους και ψυχής δεν παρέσυραν πολλούς, όπως συνηθίζουν συχνά να κάνουν. Κι έτσι, μια παράσταση που έχει γεννηθεί για να αγγίζει, θάφτηκε κάτω από τις φωνές της Αμαλίας στη σερβιτόρα.

Ανάμεσα στους καπνούς των τσιγάρων και τις διαρκείς εκκλήσεις των θαμώνων για αλκοόλ, καταφέρα να βρω την ουσία της βραδιάς. Ηταν εκεί που η φωνή της μπλέχτηκε σε τραγούδια της Μοσχολιού, της Αλεξίου και της Αρβανιτάκη. Μερικά συνεχόμενα λεπτά καθαρό συναίσθημα. Πάγωσε ο κόσμος γύρω και έκαιγαν τα λόγια που άκουγες. Οι παραδοχές και οι αναθεωρήσεις που έρχονται μέσα από τα τραγούδια σου κλέβουν χρόνια από τη ζωή σου. Και πονάει ό, τι πόνεσε. Ακόμη πιο πολύ. Και μπορείς να δεις τα πράγματα αποστασιοποιημένα από τη λογική κι αυτό σου φτάνει. Αυτό μου έφτασε, μου περίσσεψε. Για αυτές τις λάμψεις του μη κανονικού «εγώ» μου αγαπάω ορισμένα τραγούδια. Και ορισμένους ανθρώπους.

Κι ας μην μπορώ να τους το δείξω.