(Φανταστική συνέντευξη με τον Γάλλο ζωγράφο στο πλαίσιο του μαθήματος «Τεχνικές δημοσιογραφικής έρευνας και συνέντευξης» στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Με την υπόθεση ότι ο ζωγράφος ζει μέχρι και σήμερα και φτάνει στη Θεσσαλονίκη με αφορμή την έκθεση των έργων του στην πόλη.)
Είναι ένας ζωγράφος που έχει τάξει τα πινέλα του στις γυναίκες. Ενας μικρόσωμος άντρας, με ατροφικά πόδια εκ γενετής, που όμως υψώνει το ανάστημά του στη ζωή και δεν παραιτείται. Ο Αντρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή την έκθεση 170 έργων του, και μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις για την τέχνη του, την οικογένειά του, τη δυσμορφία του και τη μεγάλη του αγάπη, τη μαγειρική. Σε μια ζεστή κουβέντα που έλαβε χώρα στα σκαλιά του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών, τα λεγόμενα της καλής του φίλης και τραγουδίστριας, Υβέτ Γκιλμπέρτ, επιβεβαιώθηκαν. «Το μεγαλείο της ψυχής του φαίνεται τελικά στα μάτια του».
Κύριε Λωτρέκ, ποια θέματα προτιμάτε να αποτυπώνετε ζωγραφικά;
Το πάθος μου για τη ζωγραφική αναπτύχθηκε μέσα στο χρονικό πλαίσιο της «belle époque», της λεγόμενης όμορφης εποχής. Μιλάμε για μια περίοδο ανάπτυξης και καλοπέρασης στη Γαλλία. Μέσα στα καμπαρέ, που τότε πρωτοδημιουργήθηκαν, μαγευόμουν από τις γυναίκες που χόρευαν στα εντυπωσιακά σόου και αυτές ζωγράφιζα. Την κίνηση και τα πολύχρωμα κοστούμια τους.
Οι γυναίκες λοιπόν παραμένουν από τότε στο επίκεντρο της τέχνης σας;
Οι γυναίκες είναι γενικότερα η αδυναμία μου. Ζωγραφίζω σχεδόν κάθε μια που βλέπω. Για παράδειγμα, στον πίνακά μου με τον τίτλο «Επιβάτις της καμπίνας 54» αποτυπώνω μια άγνωστη γυναίκα που ακολούθησα σε ολόκληρο το ταξίδι της. Ξέρετε, έχω μια πολύ καλή σχέση με τη μητέρα μου από παιδί κι ίσως από εκεί ξεκίνησε όλο αυτό.
Κάτι ανάλογο, ωστόσο, δεν συμβαίνει με τον πατέρα σας, νομίζω...
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια ιστορία που έχει δει το φως της δημοσιότητας και δεν αποφεύγω να μιλάω για αυτήν. Ο πατέρας μου δεν μπορεί να ξεπεράσει τη δυσμορφία που με καθιστά ανίκανο να τον διαδεχθώ στην αριστοκρατική μας οικογένεια. Ειλικρινά, η απόρριψή του με ενοχλεί περισσότερο από τις αντικειμενικές δυσκολίες της αναπηρίας μου.
Πώς έχει επηρεάσει η δυσμορφία σας την τέχνη σας;
Εχει επίδραση στα θέματά μου. Ζωγραφίζω την λάμψη της νύχτας και των καμπαρέ γιατί θα ήθελα να τα απολαμβάνω φυσιολογικά. Σε ό, τι αφορά την τεχνική μου, απεικονίζω ελάχιστα τα κάτω άκρα και δίνω έμφαση στις πλάτες. Αυτές άλλωστε βλέπω από τα… χαμηλά, όπου βρίσκομαι.
Φιλοτεχνήσατε αφίσες, δημιουργήσατε trademarks και σας έχουν ονομάσει καλύτερο διαφημιστή της εποχής σας. Ηχεί ενοχλητικά κάτι τέτοιο στα αυτιά ενός ζωγράφου;
Δεν μετανιώνω για την πορεία μου. Ζωγράφισα την πρώτη αφίσα για καμπαρέ κι όταν μαθεύτηκε έτσι το όνομά μου, ένιωσα περήφανος. Η τέχνη δε χάνει την αξία της ακόμα κι αν εξυπηρετεί εμπορικούς σκοπούς. Με τιμά που φίλες μου από τον καλλιτεχνικό χώρο νιώθουν ότι με τα σχέδια μου τις βοήθησα να χαραχθούν στη μνήμη του κοινού.
Στον ελεύθερο χρόνο σας, με τι προτιμάτε να ασχολείστε;
Λατρεύω το φαγητό και τη διαδικασία δημιουργίας του, δηλαδή τη μαγειρική. Φτιάχνω μέχρι και δικό μου ψωμί και επιμελούμαι τα πάντα πάνω στο τραπέζι, από τη διακόσμησή του μέχρι το στήσιμο του γεύματος στο πιάτο.
Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στην τέχνη της ζωγραφικής και την τέχνη της μαγειρικής, ποια θα διαλέγατε τελικά;
Μμμ..δύσκολη ερώτηση. Κι όμως, όσο κι αν ακουστεί περίεργο, είναι λίγο αμφίβολο εάν θα επέλεγα τη ζωγραφική. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα προκύψει ποτέ τέτοιο δίλημμα!
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου