Βράδια ονειρόσκονης

Μετά από μια μεγάλη μέρα, ακολουθεί μια μεγάλη νύχτα. Μη φοβάσαι τις επαναλήψεις των λέξεων. Ετσι πάνε αυτά. Όταν ο καπουτσίνο με σαντιγύ από την «Εστία» της Βενιζέλου έχει παγώσει, όλοι οι δρόμοι της πόλης οδηγούν στο αλκοόλ. Εστω και σε μια στάλα από δαύτο. Ο, τι μου έχει απομείνει από τον πυρετό της Βαλαωρίτου, είναι το «Coq Au Zen». Για εξαιρετική μουσική που κουμπώνει σε ό, τι θεωρώ lounge και για καλαίσθητες τουαλέτες.  Τη «μυστική» του είσοδο από την πλευρά της Εγνατίας, μου την έμαθε η Χριστίνα. Σαν να ανακάλυψα κάτι σαν την Αμερική, αλλά στην πιο χρήσιμη εκδοχή του. 

Εισπνέοντας το αγχολυτικό βράδυ της Θεσσαλονίκης, φτάνω στην Ισαύρων. Στο «Micro Mond». Ευχαριστώ εγγαστρίμυθα τη Δέσποινα που μου το επικοινώνησε μέσα από τα κείμενά της και πίνω στην υγειά της Λάικα που βλέπω απέναντί μου. Όταν πια φεύγω, αγαπώ πιο πολύ τα σκυλιά και το διάστημα. 

Θάλασσα. Αν περπατάς ανέμελα, τη βρίσκεις πάντοτε μπροστά σου. Τσέκαρε το και θα συμφωνήσεις. Ψάχνω να βρω το φεγγάρι. Όχι στον ουρανό. Λίγο πριν τις «Ομπρέλες»  της Παραλίας. Στην ημισέληνο που φωτίζεται από δυο τεράστιους προβολείς, γίνομαι και πάλι παιδί. Είναι ακόμα νύχτα και εγώ ακόμα ονειρεύομαι. Μέχρι να έρθει το φως της μέρας για να φέρει πάλι νύχτα και όνειρα. Μη φοβάσαι τις επαναλήψεις των λέξεων. Ετσι πάνε αυτά…

* Δημοσιεύθηκε στο Pepper magazine #8, Απρίλιος 2011