«Θα σε γεμίσω σκόνη».

Κυριακή. Ηθελα να γράψω. Κάτι. Εστω και δυο σειρές. Τελευταία, δεν γράφω. Όχι γιατί προτιμώ να ζω αλλά γιατί έγιναν λιγάκι θολές οι αναφορές μου. Χθες το βράδυ, άφησα τους πόρους μου να ρουφήξουν τη φωνή που δεν θα με προδώσει ποτέ. Δυο, τρεις στιγμές μοναξιάς μέσα σε μια κονσέρβα με τραπέζια. Ενας γρήγορος απολογισμός. Μετράω κι εγώ τους ανθρώπους μου μαζί της κάθε φορά που την βλέπω από κοντά. Κάποιους του βρίσκω κι άλλους τους χάνω. Δεν έχει σημασία. Δεν έχω σημασία. Τουλάχιστον όχι τόση όση νομίζω πως έχω. Μετά ανακάλυψα αυτό. Μόλις το άκουσα, κατάλαβα σε ποιον ανήκουν οι στίχοι που μου 'χουν γίνει «δέρμα». Και θυμήθηκα ξανά, μετά από καιρό, τη δύναμη που 'χουν οι λέξεις.