Αγανακτισμένοι εσΑΕΙ.

Ηθελα να γράψω για τους «Αγανακτισμένους» από την πρώτη μέρα των κινητοποιήσεών τους. Από εκείνο το απόγευμα της 25^ης Μαϊου που ο κόσμος κατέβηκε πιο μαζικά από ποτέ στα γρασίδια του Λευκού Πύργου. Τότε που ακούστηκαν τα πιο δυνατά συνθήματα από κάθε επόμενη μέρα της πιο ακομπλεξάριστης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας που έχουν δει τα μάτια μου. Δεν το έκανα, όμως. Δεν το έκανα επειδή δεν ήμουν εκεί την περασμένη Τετάρτη, στην κορύφωση του πράγματος. Οσο χτυπούσαν κατσαρόλες οι «Αγανακτισμένοι», εγώ βρισκόμουν πολλά μέτρα μακριά, σε ένα ροζ κτίριο της Εγνατίας οδού, παρακολουθώντας ένα πανεπιστημιακό μάθημα. Εχασα, έτσι απλά, μερικές από τις παραστάσεις που μπορεί να με ακολουθούσαν σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

Δεν ανήκα ποτέ σε όσους κατηγορούσαν από την κορφή έως τα νύχια τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Αναγνώριζα τα στραβά τους αλλά προσπαθούσα να επικεντρωθώ στα πολύτιμα, σε εκείνα που θα μπορούσα να αφομοιώσω για να οδηγήσω την σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα. Συχνά, το πετύχαινα. Επρεπε να φτάσω στο τέταρτο έτος των σπουδών μου για να σπάσει κάτι μέσα μου. Για να αγανακτήσω. Εστω και με τον δικό μου, εσωτερικό τρόπο.

Δουλέψαμε με την Ε. και τη Σ. ένα θέμα που – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται – αφορά τους Θεσσαλονικείς. Ένα θέμα πολιτιστικό με κοινωνικές προεκτάσεις ή κοινωνικό με πολιτιστικές προεκτάσεις, όπως θέλει το βλέπει κανείς. Δεν κάναμε το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Αλλωστε, ποτέ δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Δεν εκτιμήθηκε καθόλου η προσπάθειά μας. Ακόμα χειρότερα, κατακρεουργήθηκε. Χωρίς την έγκρισή μας. Και προβλήθηκε σε ένα κοινό, έτσι ακρωτηριασμένη, πληγωμένη και περιφρονημένη όπως ήταν. Για εμάς χωρίς εμάς. Τουλάχιστον, εγώ δεν ήμουν εκεί. Συνειδητά και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. 

Καταλαβαίνω την άκρως μοιρολατρική φράση παρηγοριάς «έτσι είναι η ζωή». Πολύ περισσότερο, τη φράση «έτσι είναι αυτή η δουλειά». Υπό άλλες συνθήκες, δεν θα με πείραζε καν. Δεν θα άφηνα να με επηρεάσει τόσο. Δεν μπορώ να αντέξω όμως την αδικία, ούτε τα λογικά μου επιχειρήματα να χτυπούν σε έναν τοίχο και να γυρίζουν ξανά πίσω σε μένα. Ισως δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει στο παρελθόν λόγω του γενικότερου επαναστατικού κλίματος που πλανάται στην πόλη. Επαναστάτης μπορείς να είσαι ακόμη και αν δεν σπας ό,τι βρεις μπροστά σου. Μπορείς να είσαι, εάν έχεις σπάσει μέσα σου. Εάν έχεις αγανακτήσει..