*To σκηνικό της παρακάτω ιστορίας είναι μια συναυλία του Κωστή Μαραβέγια στο «Γαία» στα μέσα του Γενάρη. Οι άνθρωποι, όταν πιστεύουν, εξακολουθούν να πετυχαίνουν μικρές, προσωπικές νίκες..
«Κόσμος πολύς. Φώτα, μπύρες στα χέρια και ατέλειωτος χορός σε ένα live που έφερε το καλοκαίρι στην πόλη στα μέσα του Γενάρη. Πριν ξεκινήσει η συναυλία, στη διάρκειά της, στο διάλειμμα και αφού τελείωσε, ένα ζευγάρι σχεδόν μπροστά στη σκηνή φρόντιζε να θυμίζει σε όλους τους υπόλοιπους πως μαζί με το καλοκαίρι - έστω και μεταφορικά - έρχεται και ο έρωτας.
Εκείνη ήταν γύρω στα περασμένα σαράντα κι εκείνος αρκετά χρόνια νεότερος. Οταν δεν αντάλλαζαν φιλιά πάθους, ήταν σφιχταγκαλιασμένοι και, όταν ο ένας από τους δύο απομακρυνόταν, είτε για να πιει ένα ποτήρι νερό είτε για να πάει τουαλέτα, ο άλλος τον περίμενε, κοιτώντας ανυπόμονα προς το μέρος του. Ολα τα βλέμματα, περίεργα και μη, έπεφταν επάνω τους κι εκείνοι αδιαφορούσαν, γιατί πολύ απλά δεν αντιλήφθηκαν τίποτα.
Για να πω την αλήθεια, τους χάρηκα. Εγιναν αντικείμενο σχολιασμού από τις παρέες τριγύρω και δεν έδειχναν καθόλου επηρεασμένοι από αυτό. Βγήκαν έξω για να διασκεδάσουν. Βγήκαν για να είναι μόνο οι δυο τους και αυτό ακριβώς έκαναν. Ηταν μόνο οι δυο τους σε ένα πλήθος εκατοντάδων ανθρώπων, οι οποίοι έμοιαζαν για εκείνους διακοσμητικά στοιχεία.
Τους κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω από πού πήγαζε αυτή η ελευθερία, η ανεξαρτησία τους. Η αδιαφορία απέναντι στα αδιάκριτα βλέμματα και τους κακοπροαίρετους ψιθύρους. Η γυναίκα των περασμένων σαράντα με τα κόκκινα μαλλιά και το λευκό παλτό φαινόταν αρκετά ταλαιπωρημένη στη ζωή της έως τώρα. Σαν να είχε υπομείνει αρκετούς περιορισμούς και να μην άντεχε πια να δίνει κανενός είδους λογαριασμό σε κανέναν. Εκείνος έμοιαζε σίγουρος για την επιλογή του να την έχει δίπλα του. Συνδύαζαν μια μικρή, προσωπική επανάσταση και μια έμφυτη αποφασιστικότητα. Και ίσως αυτό αρκεί, για να ζεις χωρίς ''τρίτους''. Να αλληλοσυμπληρώνεσαι, χωρίς να αυτολογοκρίνεσαι».
free press «Διαδρομές», 27.01.2011.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου