Σιχαίνομαι τα βάζα από τότε που άκουσα πως μπορεί να έχουν μέσα τους λόγια. Αλλά είναι κι η μόνη λύση μου για να βρουν τα πόδια μου το σωστό κέντρο βάρους. Ένα μικρό φουστάνι με χαιρέτησε από ένα μπαλκόνι. Μου είπε «γεια σου, κοπέλα» κι εγώ δεν ένιωσα τίποτα. Πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο και θυμήθηκα την απευαισθητοποίηση. Αυτή θα φταίει, μαζί με μια σειρά ανθρώπων, που νομίζω ότι αν καταφέρω και τους μοιάσω, θα είναι όλα καλύτερα. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν μπορώ να απαρνηθώ τη φύση μου. Εκείνη με ζόρισε να σκέφτομαι. Ξανά και ξανά. Δεν το επέλεξα. Μου αρέσει όμως. Μπορώ να κάνω βήματα μπροστά και να φιλάω το παρελθόν μου στα μάγουλα την ώρα που αυτό, τρέχει σαστισμένο για να με αποφύγει. Συμφιλιώνομαι, παρ’ όλες τις συγκρούσεις. Και μαθαίνω να αγαπάω, από εκεί που ήμουν ανήμπορη να κάνω κάτι τέτοιο. Και μπορεί να το μάθω και σε άλλους, αν η υπομονή μου ανακυκλώνεται τακτικά.
Y.Γ: Καταλαβαίνω τι εννοεί ο ποιητής όταν μιλάει για μίσος πιο βαθύ από την αγάπη και για αγάπη πιο μεγάλη από το μίσος. Αυτά τα δύο μεταξύ τους παλεύουν συνεχώς. Το βάθος και το μέγεθος. Εσύ, απλώς, αλλάζεις θέση στις λέξεις που βρίσκονται ανάμεσά τους, όπως θα άλλαζες νερό στα λόγια που ‘χει το βάζο για να μη μαραθούν..
3 σκέψεις:
άρχισα να βλέπω τα βάζα με άλλο μάτι
Να τα προσέχεις. Όλοι να τα προσέχουμε.. ;)
Μήπως στην 7η σειρά ήθελες να πεις "που νόμιζα";
Δημοσίευση σχολίου