Χάος.

Παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις, έχοντας στα χέρια μου την «Μεταμόρφωση» του Κάφκα. Η Αχμάτοβα, η Καινή Διαθήκη της Π. με περιμένει στην αριστερή γωνιά του γραφείου. Ο γάτος μου λατρεύει τις πατάτες γιαχνί. Το κολάζ του τοίχου μου μεγαλώνει και με αντιπροσωπεύει όλο και πιο πολύ. Οι θεατρικές ομάδες της πόλης είναι τόσες πολλές που δεν ξέρω αν θα προλάβω να τις συμπεριλάβω όλες στην πτυχιακή μου. Μέσα στο μήνα, έχω να δω και τη Νατάσσα. Να μυρίσω, να αγγίξω, να ακούσω αληθινές μουσικές. Τον μονόλογο που αφιερώνεται στη Μαργαρίτα Καραπάνου δε θέλω να τον χάσω. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου θα προτιμήσω Ελλάδα. Μου έλειψε η «Πρωτοπορία» και για ένα περίεργο λόγο, η «Ανεμόεσσα».

Σκοντάφτω όμως.

Περιμένω να σκάσει μια βόμβα και τα χέρια μου παγώνουν. Δεν μπορώ να γράψω. Τινάζομαι. Οι γραβάτες κούρεψαν την έμπνευσή μου κι αυτό πονάει όσο και το αβέβαιο που έρχεται. Κάνω ζάπινγκ τηλεοπτικό και διαδικτυακό, βλέπω τις οθόνες να μαυρίζουν. Χιόνια. Οι ειδήσεις που μεταδίδονται είναι κούφιες. Χωρίς ουσία. Υπάρχει κάτι προδιαγεγραμμένο στον αέρα που διαρκώς αναιρεί την ατζέντα μου.

Ψιθυρίζω. Όσο υπάρχει ένας ήλιος έξω από το παράθυρο και ξημερώνουν μέρες, τίποτα δεν μπορεί να πάει τόσο άσχημα.

Επαναλαμβάνω και επαναλαμβάνομαι. Αμήν. 

Εικόνα: deviantart.com