Όχι να έχεις. Να θέλεις*

«...Άνοιξε το κόκκινο χαρτί που ήταν διπλωμένο στα δύο κι έγραφε με μεγάλα γράμματα "Καλό ταξίδι (;)". Το άνοιξε και ξεκίνησε να το διαβάζει ξανά και ξανά. Το αεροπλάνο πρέπει να βρισκόταν πολύ ψηλά αλλά εκείνη ένιωθε τόσο, μα τόσο χαμηλά, όσο το βλέμμα της εξέταζε το γραφικό χαρακτήρα της αδερφής της σπιθαμή προς σπιθαμή. 

"Θέλω να ακούσεις πολύ προσεκτικά αυτά που θα σου πω. Θέλω να σου μάθω ένα πράγμα: στη ζωή δεν έχει σημασία τόσο το να έχεις, όσο το να θέλεις. Αυτή είναι η ζωή: να έχεις τρόπους να θέλεις".

Σκούπισε ένα δάκρυ από εκείνα που δεν ρωτούν για να γλιστρήσουν στο μάγουλο και άγγιξε ασυναίσθητα την κοιλιά της. Ξαφνικά, εκείνο το τιμόνι που είχε στρίψει μέσα της προς κάτι διαφορετικό, προς ένα ιδανικό Λονδίνο, άρχισε να στριφογυρνά στο μυαλό της σαν δαιμονισμένο. Και δεν είχε σημασία τόσο το να έχει την ευκαιρία της στο εξωτερικό, χρήματα για μια αξιοπρεπή ζωή, το κεφάλι της ήσυχο μακριά από όλους και από όλα. Έτσι απότομα και απρόσμενα, είχε σημασία το να θέλει να αγωνίζεται για την κάθε μέρα, να θέλει να υπερπηδά εμπόδια, να θέλει τον Ανδρέα και το παιδί της. Το παιδί τους.

Έξω από το παράθυρο, μόνο σύννεφα. Μέσα, άνθρωποι σε καταστολή. Είχε την ανάγκη να προσγειώσει το αεροπλάνο, να προσγειωθεί στη δική της πραγματικότητα που είχε βιαστεί τόσο να εγκαταλείψει. Ένιωθε τη ζώνη να της γδέρνει το δέρμα και τον αέρα να λιγοστεύει στην ατμόσφαιρα. Έτρεξε στο μπάνιο, έπρεπε να πάρει βαθιές ανάσες. Έπρεπε, έστω και σε δυο τετραγωνικά μέτρα, να μείνει μόνη της, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και δάγκωσε το χέρι της με δύναμη για να φιμώσει το στόμα της. Δεν ήθελε να ακουστούν οι κραυγές της. Χαμήλωσε το βλέμμα της στα γόνατα και είδε το αίμα να στάζει κατακόκκινο στο βρώμικο πάτωμα. Ό, τι ήθελε τόσο έντονα τα τελευταία πέντε λεπτά αλλά στην πραγματικότητα, σε όλη της τη ζωή, ήταν πια μια κόκκινη λίμνη, μια λάσπη με χρώμα που δεν την άφηνε να κάνει βήμα παραπέρα.

Λιποθύμησε από τον πόνο. Το παιδί της δεν υπήρχε πια. Το μέλλον της, όπως το φαντάστηκε και το επιθύμησε μέσα στο αεροπλάνο, κατέρρευσε ανάμεσα σε μια λεκάνη και έναν νιπτήρα. Μια γλυκιά φωνή καλωσόριζε τους επιβάτες στο Λονδίνο και την Ηλέκτρα τη βρήκαν αναίσθητη και διπλωμένη στα δύο. Στον καθρέφτη, είχε προλάβει να γράψει με αίμα την τελευταία φράση από τα λόγια της Καββαδία. "Ο καινούργιος χρόνος, δεν θα μας βρει στην Ελλάδα"…»

*Το κείμενο είναι ένα απόσπασμα μίας ακόμη απόπειράς μου να γράψω. Θα ακολουθήσουν αρκετές.

Εικόνα: Deviantart.com