Οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Πάντα νικούν στο τέλος. Οι λέξεις. Μόνο αυτές. Εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ τόσο ξεκάθαρα. Από την Π. το άκουσα πρώτη φορά. Νομίζω ήταν εκείνο το απόγευμα που κατηφορίζαμε στα Λαδάδικα. Φλεβάρης ήταν. Λίγο πριν ή λίγο μετά από τα γενέθλιά μου. Τότε που είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου και μου είπε πως το ίδιο είχε πάθει κι εκείνη. Πήγαμε στην «Πρωτοπορία» και μου χάρισε τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της, Μαργαρίτα Καραπάνου. «Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς», ο τίτλος. «Στη θάλασσα, στον έρωτα, πρέπει πάντα να βουτάμε με το κεφάλι». Τι σπουδαία φράση, σκέφτηκα, και συνεχίσαμε το δρόμο μας για κάπου ζεστά και πέτρινα. Έκανε κρύο κι έσφιγγα το βιβλίο πάνω στο σώμα μου. Έσφιγγα και τη στιγμή που μου φανερώθηκε το μήνυμα των λέξεων, το νόημα, οι λέξεις οι ίδιες. Ένιωθα τόσο τυχερή που ήξερα πια πως ό, τι γράφεται, δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί.
Σήμερα, όπου κι αν γυρίσω να κοιτάξω, βλέπω λέξεις ηττημένες. Κι όταν πηγαίνει να με πάρει από κάτω, θυμάμαι τις δυο Μαργαρίτες, τις ξεσκονίζω, τις ξαναρίχνω μια ματιά και παίρνω δύναμη.
Κι αυτό το κείμενο, δεν έκανα καμιά προσπάθεια να το κάνω περίτεχνο, να αντικαταστήσω κάποιες λέξεις με άλλες, περισσότερο σκοτεινές ή μυστήριες. Τις άφησα, απλά, να βγουν από μέσα μου. Και το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα νικήσουν. Τίποτα δεν μπορεί να πάει ενάντια στη φύση (του).
2 σκέψεις:
Σ'ευχαριστώ.. (όχι για το κείμενο, για όλα τα άλλα)..
Δημοσίευση σχολίου