Γράφω πρώτα τον τίτλο με τεράστια γράμματα για να το συνειδητοποιήσω. Να ξεχειλίσει η οθόνη και όλη η χώρα, αν χρειαστεί. Ζούμε έναν εμφύλιο πόλεμο ξανά από την αρχή. Αναρωτιέμαι αν φταίει η ρημάδα η ιστορία που επαναλαμβάνεται με τόση ακρίβεια ή τα μυαλά που κουβαλάμε και δεν λέμε με τίποτα να τα βάλουμε να δουλέψουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Δύο κατηγορίες πολιτών θα συναντήσεις στην Ελλάδα του ΔΝΤ και του 2011. Εκείνους που βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται για την επερχόμενη εξαθλίωση και εκείνους που τους κατηγορούν ότι η αγανάκτηση δεν είναι λύση. Εκείνους που ρίχνουν τα γιαούρτια στους πολιτικούς κι εκείνους που θεωρούν πως οτιδήποτε πρόβειο σε πρόσωπο εκλεγμένου εκπροσώπου είναι τραμπουκισμός. Στην Ελλάδα, θα βρεις και πάλι ανθρώπους να διαφωνούν δραματικά μεταξύ τους. Εκείνους και εκείνους.
Και δεν είναι ότι οι αντίθετες απόψεις είναι κάτι που απεύχομαι. Άλλωστε, καμιά ομοιομορφία δεν έφερε ποτέ την αλλαγή. Είναι που δεν καταλαβαίνω γιατί εξακολουθούμε να σπαταλάμε τα πυρά μας, πυροβολώντας με μανία και δογματισμό ο ένας τον άλλον, και δεν ψάχνουμε να βρούμε τον πραγματικό εχθρό που θέτει σε κίνδυνο και εμένα και εσένα. Δηλαδή εμάς.
Σου δίνω κάποια hints και κλείνω αυτό το κείμενο, με την ευχή να πάψουμε να περπατάμε παράλληλα και η νέα μέρα να μη μας βρει με τις κάνες γυρισμένες σε πρόσωπα οικεία αλλά με γόνιμες κουβέντες και συζητήσεις.
Φαντάσου τον εχθρό, λοιπόν, σαν μια τεράστια, νάιλον, αλεξίσφαιρη σακούλα που τρώει όλη μέρα τα λεφτά σου και τα λεφτά μου, τα δικά μας λεφτά, και σε αναγκάζει να παρακολουθείς τη διαδικασία της πέψης τους, ανήμπορος να παρέμβεις και να τα διεκδικήσεις πίσω, την ώρα που σου ζητάει κι άλλα επειδή δεν χορταίνει κι αν δεν έχεις, σου επιβάλλει να επικοινωνήσεις χωρίς χρονοτριβές με την Παναγία προκειμένου να σου δώσει συμβουλές για την τεκνοποίηση μέσω κρίνου ώστε να τα γεννήσεις άμεσα.
Σημείωση: Αν η τελευταία πρόταση σου φάνηκε ολίγον τι σουρεαλιστική, δώσε της μια δεύτερη ευκαιρία και προτίμησε μια δεύτερη ανάγνωση και σε ό,τι αφορά τον διπλανό σου, που μπορεί να νιώθει την ανάγκη να απαντήσει στη βία της γραβάτας με μια «Αγελαδίτσα»…
* Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #12, Νοέμβρης 2011
2 σκέψεις:
Και ναι λοιπόν... Εμφύλιο θέλεις να το ονομάσεις; Οικονομικό Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο; όπως και να 'χει, πόλεμος είναι. Και αυτή η ρημάδα η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται. Σε κάθε πόλεμο αυτή η χώρα αντεπεξερχόταν, αλλά μετά οι πολίτες - αγωνιστές της τρώγανε τις σάρκες τους μεταξύ τους. Η διαφορά είναι ότι τώρα το κάνουμε από πριν. Θέλεις γιατί είμαστε ανενημέρωτοι, θέλεις γιατί πολλά τα συμφέροντα, Άρη, και όλοι νομίζουν ότι είναι λίγο ανώτεροι των άλλων και σε καλύτερη μοίρα και ότι δεν πρόκειται να τους βλάψει αυτούς η κρίση... Όταν με το κακό, αυτή η κρίση μας έχει ξεζουμίσει απόλυτα, τότε θα κατάλαβουμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός μας. Τότε όμως, ο Θεός να δώσει, να μην είναι πολύ αργά και δεν έχουμε "λεφτά" (καιρό, διάθεση...) ούτε για όπλα...
Και ξέρεις... όπως έχει προειπωθεί, όταν ο Θεός μπαίνει στη μέση πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών συζητήσεων, τα πράγματα δεν είναι απλά σκούρα...
Υ.Γ.: Σ' ένα πράγμα δε συμφωνώ με το άρθρο σου. Η εξαθλίωση δεν είναι επερχόμενη... Είναι η πραγματική καθημερινότητα για, δυστυχώς, πάρα πολύ κόσμο...
Δημοσίευση σχολίου