«Μην το παραχέσουμε κιόλας»*

(Γενάρης 2012. Στα social media τα uploads δίνουν και παίρνουν. «Δείτε γιατί δάκρυσε στον αέρα η Τσαπανίδου». «Ο Χριστιανόπουλος έκανε ρόμπα την Πόπη». Η ιστορία γνωστή. Ο ποιητής απαντά στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, εκείνη δακρύζει από τα νεύρα, πηγαίνει να τα μπαλώσει, το link κλείνει ευγενικά. Οι μισοί του βγάζουν το καπέλο, οι άλλοι μισοί τον αποκαλούν γεροπαράξενο).

Αναρωτιέμαι. Είναι μάλλον εναλλακτικό να υποστηρίζεις έναν ποιητή που  βγαίνει στα παράθυρα και τα χώνει στον αλήτη – ρουφιάνο – δημοσιογράφο που έχει απέναντί του. Σου προσθέτει πόντους, σε ανεβάζει ένα επίπεδο πιο πάνω, ρε παιδί μου. Το να χρησιμοποιείς εκφράσεις του τύπου «ποιητικό χτύπημα στο σάπιο τηλεοπτικό σκηνικό» ή «έμμεση πνευματική γροθιά στο χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα» για να εξηγήσεις τη συμπεριφορά του, ξαφνικά, δεν σε μετατρέπει σε σκληροπυρηνικό οπαδό του ΚΚΕ αλλά σε βαθιά σκεπτόμενο άτομο. Άσε που κοιμάσαι και πιο ελαφριά. Λες: «την έκανε την επανάστασή μου ο 80χρονος ποιητής. Ας την πέσω τώρα γιατί αύριο έχει διαγωνισμό έξυπνης ατάκας στο twitter».

Αναρωτιέμαι και πάλι. Από πότε πρέπει να ανέχεσαι βλακώδη και κούφια λόγια επειδή προέρχονται από χείλη ανθρώπων που υπηρετούν τα γράμματα. Από πότε πρέπει να σκάβεις τόσο βαθιά για να βρεις το κρυμμένο, ανώτερο νόημα που (ξέρεις ότι δεν) υπάρχει. Από πότε ένας ποιητής που βρίσκεται στην πλεονεκτική θέση του καλεσμένου σε εκπομπή νομιμοποιείται στις ανθρώπινες συνειδήσεις να προσβάλει τον συνομιλητή του επειδή είναι ποιητής (και επομένως, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την κληρονομιά των κόμπλεξ που θα αφήσει πίσω του).

Ξέρω, πέρασε καιρός από τη μέρα που ο Ντίνος και η Πόπη συναντήθηκαν στα διπλανά παράθυρα. Το γεγονός γράφτηκε με χρυσό μελάνι στην τηλεοπτική ιστορία. Δεν είναι όμως για να ξεχνιέται κάτι τέτοιο. Δεν κρατάω κακία στον Χριστιανόπουλο για το αίμα που ανέβηκε στο κεφάλι μου όταν είδα το show του. Είμαι θυμωμένη με τους νέους ανθρώπους που τον υποστήριξαν. Με αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται ότι χρειαζόμαστε πια ανθρώπους της τέχνης που το κάθε τους κύτταρο θα φωνάζει την πνευματική τους ισορροπία. Ανθρώπους που θα γνωρίζουν αλήθειες φανερωμένες από την ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική και θα τις μοιράζονται μαζί μας, έχοντας το θάρρος του λόγου τους. Όχι κρυμμένοι πίσω από το μεγάλο τους όνομα που τους δίνει αυθαίρετα την άδεια να μην βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό τους. Γιατί από αυτή την άποψη, καμιά διαφορά δεν έχει ο μεγάλος δημοσιογράφος από τον μεγάλο ποιητή. Είναι μεγέθη εξίσου παραπλανητικά και επίφοβα.

«Ο κόσμος υποφέρει και πονά/ και εσείς τα ίδια παραμύθια» Ν.Χ

*Ατάκα του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο τέλος της συνέντευξής του στην Πόπη Τσαπανίδου.

Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #14, Απρίλης 2012.