Θα το λέω.

Ίσως να μην πρέπει να ξεκινώ τα κείμενά μου με αυτή τη διαπίστωση (που αρχίζει να γίνεται κατάσταση), αλλά έχω πολύ καιρό να νιώσω ακατανίκητα την ανάγκη να γράψω. Νομίζω ότι φταίνε οι καιροί. Θυμάμαι παλιότερα, τότε που μπορούσα να κάνω όνειρα με συνοχή, πώς παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου και έστηνα μικρές ιστορίες που τα συνέδεαν και τους έδιναν λίγο από το νόημα μου. Τώρα, αδυνατώ κι αυτό μου λείπει.

Είναι λίγες οι στιγμές που κινητοποιούν το βλέμμα μου να αρπάξει από τα μαλλιά τα ερεθίσματα. Στη συναυλία της Νατάσσας, με διαπέρασε εκείνος ο ηλεκτρισμός και πάλι. Αυτή την φορά, ήταν πολιτικός. Ήταν η κραυγή του «πάντα ό, τι σκεφτώ, θα το λέω». Ήταν ο φόβος ως μορφή του χειρότερου φασισμού. Ήταν ολόκληρο το κλίμα της ελεύθερης διατύπωσης μιας άποψης που δυσαρεστεί όσους δεν έχουν μάθει να σέβονται το διαφορετικό.

Με επηρέασαν και τα μάτια εκείνου του κοριτσιού που έτρεξε να πλύνει τα τζάμια του αυτοκινήτου. Μάτια με μια μόνιμη υγρασία σε ένα κεφάλι με μια μόνιμη κλίση στο πλάι, σαν από φόβο (και από φασισμό). Χαμογέλασε όταν πήρε στα χέρια της το τσιμπιδάκι, αλλά συγκρατημένα. Αισθάνθηκε ευτυχισμένη με το σταγονόμετρο. Ζει με το ίδιο σταγονόμετρο, που άλλοι μετρούν το δόσιμό τους αποκλειστικά προς Έλληνες, λες και είναι αγάπη να συλλέγεις αίμα με κριτήρια. 

Σπαταλημένο παρόν είναι.

Φωτογραφία: Teo Karanikas