Take this waltz (2012)

της Κικής Μουστακίδου*

Όταν μια γυναίκα σκηνοθετεί μια ταινία για την ίδια τη γυναικεία φύση, τα θηλυκά μάτια ταυτίζονται και τα αρσενικά πασχίζουν (και πάλι) να την καταλάβουν. Η Καναδή Σάρα Πόλεϊ τοποθετεί στην πόλη της, το Τορόντο, τη νεαρή Μάργκο (Μισέλ Γουίλιαμς) και την άνευρη καθημερινότητά της με τον Λου (Σεθ Ρόγκεν), σύζυγό της τα τελευταία πέντε χρόνια. Όταν γνωρίζει το νέο της γείτονα, Ντάνιελ (Λουκ Κίρμπι), ξεκινά να αναπνέει την ανανέωση που προσφέρει η πλατωνική παρουσία του στη ζωή της, πάντοτε με τύψεις για τον παράνομο χαρακτήρα της συναναστροφής τους. Η τελική πορεία των πραγμάτων είναι ένα σχόλιο της δημιουργού απέναντι στους κύκλους, που είναι συναρπαστικοί στο πρώτο τους ημισφαίριο αλλά γίνονται αναπόφευκτα βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι στο κλείσιμό τους, όπως αποδεικνύει η περιστροφική κίνηση της κάμερας σε μία από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας.

Η αισθητική του «Take this waltz», από τα χρώματα που το συνοδεύουν μέχρι το γλυκόπικρό του soundtrack, είναι σαφώς ανώτερη από την ίδια την πλοκή, που σε στιγμές μπλέκεται μέσα στα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει και στερεί τη δυναμική από τις κορυφώσεις της. Η Μισέλ Γουίλιαμς ενσαρκώνει ιδανικά τη μελαγχολική, σχεδόν καταθλιπτική Μάργκο ενώ από τους δύο άντρες, ο Λουκ Κίρμπι υποστηρίζει πιο πειστικά το ρόλο του τρίτου προσώπου, που επιλέγει να μείνει πίσω και να υποφέρει εσωτερικά λόγω της κακής χρονικής συγκυρίας. Το νόημα της ταινίας συνοψίζεται σε μια φράση της ηρωίδας, που παραφρασμένη έχει ως εξής: σε κάθε περίπτωση, είσαι εσύ και η σύγκρουσή σου με το γεγονός ότι είσαι ζωντανός. 

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Φιλμ Νουάρ», 27.09.2012