Χαμογελώντας

Το σκυλί μου γέννησε. Τέσσερα κουτάβια, το ένα νεκρό. Δύο αρσενικά έμειναν και ένα θηλυκό. Μια φορά χαμογέλασα και πήρα τον δρόμο μου.

Και μετά σκέφτηκα πόσα εισιτήρια θα αγοράσω. Πώς θα κατάφερω να προλάβω επιτέλους το λεωφορείο. Πώς θα πείσω τον κύριο με το πέτσινο παλτό να ανοίξει έστω και μια ιδέα το παράθυρο.

Και μετά σκέφτηκα πότε θα πάψουν οι τροχονόμοι να εμποδίζουν την κυκλοφορία αντί να την διευκολύνουν. Πότε θα πάω να πάρω τον γαλλικό καφέ μου με τις τέσσερις κουταλιές ζάχαρη. Πότε θα κάνει ξαστεριά.

Και μετά σκέφτηκα πού θα βρίσκομαι τον επόμενο μήνα. Πού θα μπορούσα να κοιτάξω για να πάρω δύναμη. Πού στην ευχή κρύβεται αυτό/αυτός/αυτή που ονομάζουνε Παράδεισο.

Και μετά ήρθε η ώρα να γυρίσω στο σπίτι. Και μόνο μόλις έστριψα στην γωνία, θυμήθηκα ότι το σκυλί μου γέννησε. Και έκανε τέσσερα κουτάβια, το ένα νεκρό. Και έμειναν δύο αρσενικά και ένα θηλυκό. Και χαμογέλασα και πάλι.

Και μόνο τότε θυμήθηκα ότι πρέπει να χαμογελάω πιο συχνά…