Σε μία κατά βάση άνευρη και ανιαρή ταινία, τυχαίνει μερικές φορές να ανοιγοκλείσεις τα μάτια και να δεις μικρά θαύματα, πρωτότυπες ιδέες. Αυτό συνέβη με το «Cold Souls». Ο Πολ, ένας ηθοποιός πιεσμένος από την θεατρική παράσταση που συμμετέχει, αποφασίζει να αποθηκεύσει την ψυχή του. Να την βάλει στον πάγο και να την αντικασταστήσει με μια άλλη. Να μπολιάσει στο σώμα του μια ξένη ψυχή.
Την ίδια μέρα νιώθει κούφιος και ελαφρύς, σχεδόν ανακουφισμένος. Την επόμενη την ψάχνει με μανία, κι ας ξέρει πως μοιάζει με ρεβίθι. Πώς είναι να διαπιστώνεις ότι για χρόνια λογάριαζες για ψυχή ένα ρυτιδιασμένο όσπριο, που κι εσύ ο ίδιος θα έκανες λιώμα στον δρόμο χωρίς να το καταλάβεις; Περίεργα, ειδικά όταν ζητάς πίσω το ρεβίθι σου γιατί χωρίς αυτό παύεις να αισθάνεσαι.
Μεταμόσχευση ψυχών, σενάριο διόλου επιστημονικής φαντασίας. Κάποιες φορές θα ήταν καλό να ξεκουράζεται μια ψυχή, μόνο για λίγες ώρες. Να πατά τον διακόπτη και να αποσυνδέεται από τις σκέψεις που ξεκινούν από το μυαλό αλλά καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στην άβυσσό της. Μόνο για λίγο, όπως ήθελε και Πολ και βρέθηκε να αναζητά σε ένα ατέλειωτο ταξίδι το βαρυσήμαντο ρεβίθι του.
Είναι προτιμότερο να ανταλλάζεις τις ψυχές. Με λίγη παραπάνω υπευθυνότητα από τότε που έδινες δανεικές και αγύριστες τις τηλεκάρτες σου στο ξεθωριασμένο παγκάκι της γειτονιάς. Να ανταλλάξεις την ψυχή σου και τα μάτια της για να νιώσεις έστω και για λίγο κατάσαρκα την ψυχή και τα μάτια του άλλου. Το ρεβίθι του και το δυσανάλογο βάρος του. Μόνο έτσι θα έβρισκε νόημα η άκρως ξεχειλωμένη έκφραση «καταλαβαίνω πώς νιώθεις».
Και το λέω ειλικρινά, αν μπορούσα θα το έκανα. Αλλά η καθημερινότητά μας είναι τόσο άνευρη όσο και μια αμερικάνικη ταινία. Τα ψυγεία γεμίζουν μόνο με κόκκινο κρέας, όχι με ψυχές. Και μένεις πίσω, συμβιβάζεσαι και ανταλλάζεις μονάχα παπούτσια. Παπούτσια με μεγαλύτερο νούμερο από εκείνο που συνήθως φοράς, που σε κάνουν να παραπατάς και στην συνέχεια να πέφτεις. Μόνο που ξέρεις μέσα σου πως δεν τα φόρεσες για να κάνεις επίδειξη αλλά για να τα ζεστάνεις, να τα παραδώσεις ανέπαφα στον μοναδικό τους ιδιοκτήτη. Κι αν τελικά το κάνεις, θα ξέρεις τουλάχιστον και εσύ αλλά και εκείνος ό,τι το έχεις σώσει το ρεβίθι σου. Και αυτό μόνο μερικές φορές αρκεί.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου