Πρέπει χωρίς

«Αν έπρεπε να ζήσεις με ένα μέλος του σώματος σου λιγότερο, ποιο θα ήταν αυτό;»[Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξω την συνήθειά μου  να κάνω υποθετικές ερωτήσεις στον εαυτό μου που περιλαμβάνουν την λέξη «πρέπει» σε οποιονδήποτε χρόνο]. 

Η Σ. λέει πως απεχθάνεται τις μύτες. Θα ήταν καλύτερα αν οι άνθρωποι γεννιόντουσαν δίχως μύτη. Μόνο με μάτια και στόμα, κι ας έλειπε η όσφρηση από τις αισθήσεις. Κι ας το μετάνιωσε και η ίδια αυτό που είπε όταν είδε κάποτε σε ένα βιβλίο έναν πραγματικό άνθρωπο πραγματικά χωρίς μύτη.

Εγώ πάλι δεν θα ΄θελα τα δάχτυλα των ποδιών. Από μικρή τα φοβόμουν, δεν ξέρω πώς και γιατί. Ελεγα ότι είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που με τρομάζουν. Χαζή σκέψη, ακόμα την κάνω.

Τώρα τελευταία, θα ήθελα να αλλάξω την απάντηση μου σε αυτήν την υποθετική ερώτηση που περιέχει την λέξη «πρέπει» και που κάποια στιγμή θα πρέπει - πάλι πρέπει - να σταματήσω να κάνω στον εαυτό μου. Καλύτερα οι άνθρωποι να γλιστρούσαν από την κοιλιά της μάνας τους χωρίς μυαλό. Αυτό το όργανο που το βάζεις σε λειτουργία και αυτό με την σειρά του ξέρει μόνο να σε βάζει σε μπελάδες. Αν δεν είχα μυαλό, οι επιλογές μου θα στρώνονταν μπροστά μου σε σειρά, σε ένα μεταξένιο μωβ χαλί κι αυτές θα είχαν χρώμα μαύρο. Γιατί μαύρο; Δεν θα είχα μυαλό, δεν θα έπρεπε να εξηγήσω το γιατί. Θα είχαν όλες το ίδιο ύψος και θα ήταν στρόγγυλες σαν φρεσκογυαλισμένα βότσαλα. Οχι τετράγωνες, οι ορθές γωνίες ταιριάζουν μόνο στην λογική, κι εγώ δεν θα είχα μυαλό για να το κατοικήσει. Το συναίσθημα θα ήταν αυτό που θα κινούσε νήματα και θα άλλαζε θέση τις πέτρες στον χώρο, στον χρόνο, θα τις στοίχιζε στην σωστή σειρά πάνω στον μωβ τους φόντο. 

Σωστή; Πώς ξέρω αν θα ήταν σωστή; Δεν θα ήξερα και ούτε θα με ένοιαζε. Οταν δεν έχεις μυαλό, δεν αναρωτιέσαι τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, είναι δυο έννοιες που δεν υπάρχουν. Κι οι πέτρες θα είχαν όλες το ίδιος ύψος μέχρι την στιγμή που το συναίσθημα θα τις έπλαθε ξανά στα χέρια του, σαν να ' ταν από πλαστελίνη. Και μετά θα γίνονταν άλλες ψηλότερες κι άλλες κοντύτερες. Και το μυαλό, αφού δεν θα υπήρχε, δεν θα μπορούσε να πει πως οι πέτρες είναι πέτρες και όχι πλαστελίνη, πως κανείς δεν μπορεί να τις πάρει και να τις αλλάξει σχήμα. Το συναίσθημα θα το κατάφερνε με το μυαλό να απουσιάζει...