Συναρπάχτηκα.

Στις στάσεις των αστικών λεωφορείων, υπάρχει πάντοτε μια διαφήμιση. Πολλές φορές και δύο. Σε εκείνα τα σκέπαστρα, που σε προστατεύουν από τις κατακόρυφες σταγόνες της βροχής κι όχι από αυτές που ο αέρας φέρνει από δεξιά κι αριστερά, υπάρχει πάντα μία αφράτων διαστάσεων ρεκλάμα για να θολώνει την αναμονή σου. Για να φορτώνει με καταναλωτικά μηνύματα την σκέψη σου, την ώρα που περιμένεις για διψήφιο αριθμό λεπτών να περάσει το λεωφορείο.

Αυτές τις μέρες, στις στάσεις διαφημίζεται ένα καινούριο περιοδικό. Στην πρώτη διαφημιστική εκδοχή, βλέπεις ένα ποπ τραγουδιστή, μία ποπ τραγουδίστρια και μίας επίσης ποπ, τηλεοπτική παρουσιάστρια. Οι σειρές που συνοδεύουν τα πρόσωπά τους, γράφουν: «Συναρπαστικοί άνθρωποι, καθημερινές ιστορίες». Στην δεύτερη αφίσα, καταφέρνεις να διακρίνεις έναν αγρότη πάνω στο όχημά του και μια νεαρή κοπέλα καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Από κάτω, διαβάζεις: «Καθημερινοί άνθρωποι, συναρπαστικές ιστορίες».

Το μήνυμα χτυπάει φλέβα και το λογοπαίγνιο αποτυπώνεται. Οι αστέρες της ελληνικής σόουμπιζ θα μοιραστούν τις απλές τους στιγμές μέσα από τις ιλουστρασιόν σελίδες του περιοδικού. Οι καθημερινά απαρατήρητοι άνθρωποι θα έχουν την τιμή να βρεθούν δίπλα τους. Να διηγηθούν τις ιστορίες τους, εκείνες που υπό άλλες συνθήκες και υπό διαφορετικό κόνσεπτ, θα παρέμεναν αδιάφορες.

Ισως το πιο εξοργιστικό στην όλη υπόθεση υπήρξε το μέρος και η συγκεκριμένη στάση που επέλεξαν να διακοσμήσουν με αυτές τις εξιδανεικευμένες κόπιες της ζωής. Σε μια περιοχή στα δυτικά που τα βράδια δεν φωτίζεται, που ο ήχος από το ίδιο το περπάτημά σου σε ανατριχιάζει. Εκεί που για να φτάσεις στην στάση πρέπει να διασχίσεις έναν δρόμο χωρίς φανάρια. Να πατήσεις πάνω σε μια πέτρα για να περάσεις το τσιμεντένιο διαχωριστικό του δρόμου και μετά να ισορροπήσεις σε ένα τούβλο. Να περιμένεις να περάσει και το τελευταίο αμάξι, να τρέξεις σε ένα πεζοδρόμιο, να περιμένεις και πάλι. Να τρέξεις στο επόμενο πεζοδρόμιο και στο τέλος να έχεις φτάσει στην στάση.

Μια διαδικασία δηλαδή, που το κορίτσι στο αναπηρικό καροτσάκι της διαφήμισης δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας. Ούτε θα μπορούσε να ανέβει με ευκολία στο λεωφορείο, ούτε να κατέβει από αυτό. Αλλά τι σημασία έχει κάτι τέτοιο; Σε κάποιο περιοδικό, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε την συναρπαστική ιστορία αυτού του καθημερινού ανθρώπου.Και μετά να πετάξουμε το περιοδικό και να συνεχίσουμε τον ύπνο μας. Το ίδιο καθημερινά και συναρπαστικά.