Βυθίζομαι...

Οι τοίχοι παγωμένοι

η πρωινή υγρασία

στα βάζα λόγια χθεσινά

ακόμα φρέσκα

Κι η ειρωνεία:

Τ' αγάθια πάντα πιο πολλά
από τα πέταλα

Αφήνω το κρεβάτι

και περπατάω στο νερό

Θεός εν ανεργία

μέχρι να φτάσω στο λουτρό

Βυθίζομαι

Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ΄ την αγάπη

κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος

Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ

δεν προλαβαίνω να σκεφτώ

με παρασέρνει το νερό

Βυθίζομαι

Λευκό παντού απλωμένο

πραγματική ηρεμία

Απ' το καυτό στο χλιαρό

μετά στο κρύο

Κι η ειρωνεία:

Τα δάκρυα μέσα στο βυθό
δεν έχουν νόημα

Κρατιέμαι απ' τη μορφή σου

κλείνω τα μάτια να σε δω

δε δίνεις παρουσία

μέχρι να φτάσω στο σαλόνι πνίγομαι

Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ' την αγάπη

κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος

Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ

δεν προλαβαίνω να σκεφτώ

με παρασέρνει το νερό

Βυθίζομαι

Περνάω στο σαλόνι

σε υποδέχομαι

και πνίγομαι

«Το τέλος στο σαλόνι, Νατάσσα Μποφίλιου, 2010» 

Φωτογραφία χαρισμένη από τη Marion Barfs.