Με τα αστικά λεωφορεία με δένει μια σχέση αγάπης και μίσους. Είναι φορές που πνίγομαι στους δρόμους της πόλης και ψάχνω καταφύγιο σε αυτά και είναι και κάποιες άλλες, που το οξυγόνο το χάνω μέσα τους και προτιμώ το καυσαέριο των δρόμων. Οι καθημερινές μετακινήσεις, εδώ και χρόνια, με ανθρώπους που δεν γνώριζα κατάφεραν να διαβρώσουν έστω και στο ελάχιστο την καχυποψία μου απέναντι στο άγνωστο. Κι ήταν αυτός ένας από τους λόγους που στήριζα σθεναρά την κατ΄ανάγκην επιλογή μου.
Πριν λίγες μέρες ωστόσο η καχυποψία επανήλθε όπως και η σχέση μίσους με αυτό το όχημα που κουβαλά εμένα και τις σκέψεις μου καθημερινά από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη. Μέσα σε μία διαδρομή λίγων λεπτών, το πορτοφόλι μου έγινε καπνός. Το πρόσωπο που σαγηνεύτηκε από την τσάντα που κρατούσα, προφανώς είχε στα χέρια του ένα λεπίδι το οποίο δεν μπήκα στη διαδικασία να παρατηρήσω. Εσκισε ένα σημείο της με δυο χαρακιές, τράβηξε με μαεστρία το πορτοφόλι, δεν αντιλήφθηκα σε ποια στάση κατέβηκε, ούτε την αξιοθαύμαστη επιχείρηση που έστησε με στόχο τον όγκο που στηριζόταν στον δεξιό μου ώμο.
Την απώλεια την συνειδητοποίησα μερικές ώρες αργότερα, όταν προσωπικά μου αντικείμενα άρχισαν να σκορπίζονται στο πεζοδρόμιο. Εψαχνα με ποιον τρόπο να αντιδράσω, πώς θα ένιωθε κάθε θύμα κλοπής που σέβεται τον εαυτό του. Ασυναίσθητα λοιπόν, γέλασα και ένιωσα ένα ζεστό αίσθημα κατανόησης. Όχι σαν υποτιθέμενα ανώτερος άνθρωπος αλλά καταβάλλοντας προσπάθεια να νιώσω απλώς, άνθρωπος.
Δεν ξέρω τι συναισθήματα θα περιέγραφαν αυτές οι γραμμές αν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό ή ένα μεγάλης αξίας αντικείμενο έκανε φτερά. Πέρα από το «χαρτζιλίκι» της ημέρας, στερήθηκα τη φωτογραφία ενός αγαπημένου μου προσώπου και «απώλεσα» την ταυτότητά μου, όπως αναγκάστηκα να δηλώσω υπεύθυνα και στο κοντινό μου αστυνομικό τμήμα.
Με προέτρεψαν να υποβάλω μήνυση κατά αγνώστων. Ασυναίσθητα λοιπόν, και πάλι γέλασα. Με ένοιαζε μόνο να απομακρύνω την καχυποψία που είχε επανέλθει και ανακτήσω εκείνη τη σχέση αγάπης με τα αστικά λεωφορεία. Και αυτό θα κάνω.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου