Απευθείας στα σωθικά

Για ένα σπίτι 80 τετραγωνικών, ένα νοίκι 240 ευρώ. Εχει να το πληρώσει από τον Αύγουστο κι είναι πια Γενάρης του νέου χρόνου. Σε όλη του τη ζωή δεν υπήρξε τίποτε άλλο παρά τυπικός. Μέχρι την ώρα που έχασε το γιο του. Τον βρήκαν με μια βελόνα στο χέρι σε ένα παλιό εργοστάσιο με χρώματα, την ώρα που όλοι πίστευαν πως είχε πια ξεφύγει.

Η γυναίκα του δεν υπήρξε τίποτε άλλο παρά μάνα. Η γυναίκα του συνεχίζει να είναι μάνα ενός χαμένου παιδιού. Δεν έχει συνέλθει αυτά τα δέκα χρόνια. Δεν την έχω ξαναδεί στον δρόμο, κανείς δεν τη βλέπει. Βγαίνει μονάχα για να πάει στο χωριό, στο μνήμα του. Να του αλλάξει τα λουλούδια και να του μιλήσει.

Εκανε έξι μήνες για να μαζέψει τα λεφτά που χρειάζονται για να ξεχρεώσει έναν μήνα. Περπάτησε μέσα στη νύχτα και πήγε να τα παραδώσει. Το έκανε κλαίγοντας. Με τον λυγμό της ντροπής που είναι καταδικασμένος να κουβαλά κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος σε μια αναξιοπρεπή κοινωνία. Ψέλλισε κάτι που κανείς δεν κατάλαβε. Ισως ήταν «συγνώμη». Ισως «δεν έχω άλλον τρόπο».

Εφυγε. Εκλεισε πίσω του διακριτικά την πόρτα κι έφυγε. Όπως διακριτικά χειρίζεται τον πόνο, την ανέχειά του, την ανάμνηση του νεκρού του γιου και τη ζωντανή – νεκρή γυναίκα του. Ζωή και βήματα βουτηγμένα στην διακριτικότητα και ποτέ επιβραβευμένα από κανέναν.

Η Π. μου λέει να σταματήσω να είμαι απολιτίκ, να πιστέψω στις ιδεολογίες. Για παράδειγμα, μία από αυτές είναι ο σοσιαλισμός, μία ο κομμουνισμός και πάει λέγοντας. Δεν μπορώ να πιστέψω σε τίποτα όταν έστω και ένας άνθρωπος κλαίει για 240 ευρώ σε κάτι βρώμικα σκαλιά. Πιο σωστά, δεν μπορώ να πιστέψω κανέναν. Θα είναι σαν να προδίδω αυτά τα αδίκως ριγμένα δάκρυα και αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν θέλω να κάνω.

Είναι αυτό που μου ‘λεγε ένας καθηγητής μου όταν ήμουν δεκάξι και δεν έλεγα τότε να το καταλάβω. «Δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι όταν έστω και ένας άνθρωπος στον κόσμο πεινάει». Ή ακόμα χειρότερα, όταν ένας άνθρωπος πονάει. Κι όχι στον κόσμο, δίπλα μας. Κι όταν αυτοί που είναι εκλεγμένοι στο όνομα των ιδεολογιών δεν πεινάνε και δεν συμμερίζονται κανέναν πόνο, εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να πιστεύω μόνο σε δυο χέρια που παλεύουν έξι μήνες να μαζέψουν διακόσια ευρώ. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.