Την ώρα που από την τηλεόραση ακούγονται πολιτικοί να
ξεπουλούν τη χώρα, εγώ δοκιμάζω μπροστά στον καθρέφτη ένα καινούργιο, δαμασκηνί
μπλουζάκι, σημειολογικά αγορασμένο σε τέτοιο χρώμα, αφού αυτό το χρώμα έχει το
αίμα από τις πληγές που πονάνε περισσότερο, και αυτοθαυμάζομαι και φτύνω τον
εαυτό μου, με όση καλή έννοια έχει απομείνει μέσα μου, και τον επιβραβεύω που αντέχει να δοκιμάζεται
συνεχώς και να σφίγγει τις γάμπες του, οργώνοντας την παραίτηση και θερίζοντας
τη ματαίωση, και γράφω πάνω στη λεία επιφάνεια που τον αντικατοπτρίζει ένα «SoS» με ένα λιωμένο κραγιόν
και εκεί που αρχίζω να κλαίω, γελάω ξανά, κι εκεί που γελάω, αρχίζω να κλαίω
ξανά, και η ζωή συνεχίζεται μαζί με τα γέλια, μαζί με τα κλάματα, χωρίς καμιά
τελεία αφού και η δική της απουσία είναι και πάλι σημειολογική,,,
Εικόνα: deviantart.com
2 σκέψεις:
μεγιά η δαμασκηνί μπλούζα... το λέω με γέλιο και κλάμμα
Άργησα να απαντήσω, με συγχωρείς.
(Το γέλιο και το κλάμα ακόμα συνυπάρχουν)
:)
Δημοσίευση σχολίου