Η γυναίκα που εκδικείται τους λογοτεχνικούς ήρωες

Κάθε φορά που αποφασίζει να απαρνηθεί την τάξη των πραγμάτων της και χαρίζει στα βήματά της το ακαταλόγιστο του προορισμού τους, η ανοιχτή πόρτα που αντικρίζει είναι πάντοτε ενός Φαμπιό του Ιζζό, ενός Οράσιο του Κορτάσαρ, ενός Τόμας του Κούντερα.  

Είτε με το σημάδι από το μαγιό, είτε με την υγρασία της βροχής στα μαλλιά της, οι δρόμοι έχουν πάντοτε ταξί και τα πεζοδρόμια το ευδιάκριτο χρώμα της προσμονής της.

Θα έπρεπε να ήταν επικίνδυνα αφελής για να μην παραδεχτεί ότι όλα τα αινίγματα των προαιώνιων ερώτων βρίσκουν απάντηση στον τρόπο που καταφέρνει και γλιστρά στην ασχημάτιστη αγκαλιά της ο «τρεις σε συσκευασία του ενός» Ήρωας της.

Είναι όμως και σωτήρια έξυπνη για να παραδεχτεί ότι η λογοτεχνία είναι η απάντηση στη ζωή μόνο όταν δεν έχει προηγηθεί καμιά ερώτηση.

Όταν οι απορίες γλιστρούν στο χείλος του μετώπου, ξυστά, σαν μετεωρίτες που τελευταία στιγμή αποφασίζουν να μην καταστρέψουν ολοσχερώς το ξένο σώμα που παρεμβαίνει στην τροχιά τους, τότε η λογοτεχνία γίνεται αγνή και αταξινόμητη εκδίκηση.