Ηλεκτρικά συγνώμη.

 «Στους δρόμους υπάρχουν άνθρωποι. 
Ας σταματήσουμε ένα λεπτό για να τους κοιτάξουμε». 

Μέσα στα σπίτια μας υπάρχουν άνθρωποι και δεν μοιραζόμαστε τα λεπτά μας. Στα δωμάτιά μας υπάρχουν καθρέφτες και τρέμουμε στην αντανάκλασή τους. Τα λεπτά καταντούν αιώνες και πού καιρός να βιώσεις κάτι αιώνιο; Δίπλα μας κάθονται άνθρωποι, στις στάσεις των λεωφορείων, στα παγκάκια, στα πάρκα και στις ουρές των δημοσίων. Δεν σταματάμε για να τους κοιτάξουμε, έχουμε σταματήσει να τους κοιτάμε, να μας κοιτάμε γιατί το βλέμμα που καρφώνεται προϋποθέτει πόνο και συνειδητοποίηση. Και να υπομένεις με χάπια τον πόνο, για τη συνειδητοποίηση δεν φρόντισε κανένας κολοσσός.

«Σταματήστε να νανουρίζεστε με ψευδαισθήσεις, 
κοιτάξτε τη μιζέρια κατά πρόσωπο».

Δίπλα μας, μέσα μας, πάνω μας, γύρω μας κατοικούν οι άνθρωποι και θέλουν να φωνάξουν δυνατά, να αναβλύσουν αηδία από κάθε ανοιχτό τους πόρο. Και δεν ξέρουν απέναντι σε ποιον, για ποιον ακριβώς λόγο, με ποιο συγκεκριμένο τρόπο και ποιους αναίσχυντους δρόμους θα αποκλείσουν με αυτό το ποτάμι αηδίας που θα ξεχυθεί από μέσα τους. Αν με την ορμή τους θα ξεπλύνουν τη μιζέρια ή αν θα παρασύρουν κι ανυποψίαστα μάτια που τα κατοίκησε αυτή βάναυσα, βίαια και καταλυτικά.

«Η πόλη ζει στο ρυθμό μιας ηλεκτρικής ρίμας». 

Ρίμα, σαν ομοιοκαταληξία. Σαν όλα τα ανόμοια μεταξύ τους πράγματα που υπό συνθήκες σχηματίζουν ομοιοκαταληξία. Οι άνθρωποι μεταξύ τους, εκείνοι οι γύρω μας, οι δίπλα μας, οι πάνω μας, οι μέσα μας που αναγκάζονται να ομοιοκαταληκτούν χωρίς όμως αισθητικό αποτέλεσμα. Να ομοιοκαταλήγουν στην ίδια, όμοια θέση που η μιζέρια τους όρισε, διατηρώντας ανέπαφη, σαν κόρη ωχαδερφισμού, την ομοιογένειά τους.
Ηλεκτρικά συγνώμη.