Πανεπιστήμια θερμοκήπια

Είχα πει στον εαυτό μου να το παραβλέψει. Είχα πει να αφήσω στην άκρη την πρώτη (και ίσως τελευταία) συνέλευση της σχολής μου στην οποία συμμετείχα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω. Από τότε πέρασαν δυο εβδομάδες, η ίωση που κληρονόμησα στη γεμάτη από καπνό αίθουσα 4^Α συνεχίζει να με ταλαιπωρεί και ο πόνος στο λαιμό εξακολουθεί να μου θυμίζει τον εσωτερικό πόνο που ένιωσα συνειδητοποιώντας με τον πιο μη αναστρέψιμο τρόπο μια μεγάλη αλήθεια: τα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι σαν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Πρώτος τον λόγο πήρε ο εκπρόσωπος της Πασπ, κρατώντας στο ένα χέρι το μικρόφωνο και στο άλλο το τσιγάρο (έχει συνδεθεί για κάποιον λόγο με την πολιτική βούληση;). Φρόντισε να μας ενημερώσει ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε με το ζήτημα του φωτοτυπικού στον 2^ο όροφο» και έδωσε το λόγο σε μία μικροκαμωμένη θηλυκή φιγούρα με αστραφτερά μάτια, δηλητηριασμένα από την κατ’ εξακολούθηση πλύση εγκεφάλου κάποιου αριστερού κόμματος. Εκείνη με τη σειρά της είπε, φωνάζοντας επιτιθέμενη στους «εχθρούς» της (βλ. φοιτητές που δε συμφωνούν μαζί της)  και στο υπερπέραν (γιατί έτσι της αρέσει): «Ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ ξέρει μόνο να λασπολογεί. Γιατί δεν κάνει λόγο για τη συμμαχία του Καμίνη με το φασισταριό του ΛΑΟΣ που μαζί καίνε μετανάστες στην Αθήνα;».

Την ώρα που προσπαθούσε να ενώσει ασύνδετες μεταξύ τους φράσεις, τα πενήντα με εξήντα άτομα που βρίσκονταν στην αίθουσα δεν της έδιναν καμία σημασία. Η φλέβα στο μέτωπό της πεταγόταν απειλητικά και μια παρέα πίσω μου συζητούσε για το βραδινό ματς. Συνέχιζε όμως, έλεγε, κι έλεγε, χωρίς να παίρνει ανάσα. Κάποια στιγμή σταμάτησε όπως σταματούν όλα τα μεγάλα λόγια. Περιμένοντας να ξαναρχίσουν και αδιαφορώντας για το αν θα πείσουν. Αρκεί να γίνει η δουλειά τους.

Στη συγκεκριμένη συνέλευση, υπήρχαν φοιτητές που δεν ανήκουν σε καμία φοιτητική – κομματική παράταξη. Και καθώς η καθαρή τους κρίση επιτάσσει, άρχισαν τις ερωτήσεις. «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα θέματα της σχολής;», «κάθε φορά που ερχόμαστε σας ακούμε να μαλώνετε μεταξύ σας. Πότε θα σταματήσει αυτό;», «έχετε σκεφτεί ότι διώχνετε τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο;» και άλλα τέτοια υγιή σχόλια. Όχι. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων δήλωναν χαρούμενοι με την μεγάλη προσέλευση φοιτητών στη συνέλευση, πώς θα μπορούσαν να θέλουν, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού τους, να διώξουν τον κόσμο;

Κι όμως. Αυτό ήθελαν. Δήλωναν χαρούμενοι αλλά έδειχναν ενοχλημένοι. Αλλιώς είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια να τα βγάζουν πέρα. Μάλωναν μεταξύ τους αλλά το απολάμβαναν γιατί ήταν ίδιοι. Πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και μπασταρδεμένοι, αλλά ίδιοι. Ιδια πάστα, ίδια στρεβλή αντιμετώπιση της πραγματικότητας και των πραγματικών προβλημάτων. Τώρα είχαν μπροστά τους άτομα που εξέφραζαν άποψη και ερωτήματα, που τους έφερναν σε δύσκολη θέση.

Και τι έκαναν για αυτό; Μα τι άλλο; Επίθεση. Τον λόγο πήρε ένα παλικάρι που δεν θεώρησε αναγκαίο να μας ενημερώσει πού ανήκει και ποια συμφέροντα υπηρετεί και με δυο λόγια αποκάλεσε τους συναδέλφους του «ζώα χωρίς πολιτική βούληση». Μάλιστα, τους προέτρεψε, μας προέτρεψε είτε να πέσουμε από το μπαλκόνι είτε να αφήσουμε κάποιον που θέλει να μας σκοτώσει, να το κάνει. (Σημ. μιλάμε για το τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, για του μελλοντικούς δημοσιογράφους και την αποστομωτική επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν).

Για να τελειώνουμε, η συνέλευση έληξε με ένα γκρουπάκι πρωτοετών να σηκώνει το χέρι και να ψηφίζει το πλαίσιο της Πασπ, γιατί έτσι τους υποχρέωσαν οι άρχοντες των εκδρομών στο Μπάνσκο να κάνουν. Ώστε αυτό θεωρείται επιτυχία μιας παράταξης στα πανεπιστήμια, χέρια που απλά σηκώνονται χωρίς να συνοδεύονται και από στόματα που μιλάνε… Πανεπιστήμια ως φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι γνώσεις που προσφέρονται χτυπούν πάνω σε μυαλά που επιτρέπουν σε κόμματα να τα πολτοποιούν και να νεκρώνουν και μετά επιστρέφουν πίσω στο πουθενά. Αποτέλεσμα: η αύξηση των υποστάσεων με δήθεν πολιτική βούληση, που στην ουσία είναι κομματική δουλοπρέπεια. Ενας φαύλος κύκλος που κάποτε πρέπει να σταματήσει και θα σταματήσει. Και ας μην έχει αυτό το τελευταίο «θα» καμία σχέση με εκείνα που ακούγονται στα πάνελ από τα χείλη των πολιτικών.