2 χρόνια σπασμένο φτερό

Δεν την έζησα πολύ την Λίνα, δεν πρόλαβε να ζήσει ούτε αυτή. Πέρασαν κιόλας δυο ολόκληρα χρόνια από τότε που το νέο για το ατύχημα γρατζούνισε τις ψυχές μας. Αρκούσε ένας άτακτος δρόμος, ένα ενθουσιώδες κορίτσι, ένα τρελό φορτηγό και ένας λάθος υπολογισμός. Πιο λάθος δεν γίνεται. Και πιο κακιά στιγμή επίσης. Τώρα δέκα μέτρα από το σημείο που η τελευταία της ανάσα χάθηκε ανάμεσα σε κορναρίσματα και περίεργες ματιές, υπάρχει ένα φανάρι. Ενα πράσινο και ένα κόκκινο ανθρωπάκι που μας επιτρέπουν να περνάμε σαν άνθρωποι έναν δρόμο με πέντε λωρίδες. Κι έτσι μπορούμε να θυμόμαστε την Λίνα...Μια ξανθιά ανεμώνη μές τα αίματα, θυσία για ένα αναθεματισμένο φανάρι...

Απομεινάριο θετικής σκέψης

Κλείδωσα τον αρνητικό μου εαυτό στο σπίτι και ξεκίνησα για ένα σεμινάριο θετικής σκέψης. Ηταν απόγευμα μιας Τρίτης αλλά δεν είχε σημασία. Δεν μετρούν τα ημερολόγια όταν σκέφτεσαι θετικά. Ή όταν δεν σκέφτεσαι καθόλου.

Στα πρώτα πενήντα μέτρα, κοίταξα και πάλι κλεφτά την ασβεστωμένη παράγκα δίπλα στο ποτάμι. Εκεί που μένει ο γερασμένος κύριος με το σκουφί από την Γεωργία. Που μια ξεθωριασμένη κουρτίνα έχει πάνω της έναν γερασμένο παπαγάλο. Και που το κοντάρι της ελληνικής σημαίας κρατά το σύρμα για δυο τρία μανταλάκια και δυο τρία μπαλωμένα πανωφόρια.

Σκέψου όμως θετικά. Μπήκα στην αίθουσα και αντίκρυσα δυο φορτωμένα μάτια σε έναν στα αλήθεια ανυποψίαστο άντρα. Μια μονότονη κασέτα που επαναλάμβανε με σωστές ανάσες και παύσεις όσα του έμαθαν μηχανικά να λέει και να ξαναλέει. Ένα πρόχειρα ραμμένο μαξιλάρι, αν θες, που το μπούκωσαν με κάθε λογής πούπουλα. Ο νεαρός δεν συστήθηκε, δεν είπε ούτε μια φορά το όνομά του. Μόνο για τον έλεγχο του νου κάτι μουρμούριζε. Και των σκέψεων. Και της ζωής ολόκληρης. Κι αν πρέπει κάπως να τον φωνάξω; Θα τον πω Μαριονέτα. Του πηγαίνει.

«Αν θέλουμε κάτι πολύ και το σκεφτόμαστε μπορούμε να το κατακτήσουμε». Τα πόδια άρχισαν να χτυπάνε νευρικά το ξύλινο πάτωμα. Ο κόσμος που ήρθε μέχρι εκεί κάνει τώρα απολογισμό. Για το πόσα πράγματα θέλησε και πόσα τελικά ήταν εκείνα που έκανε δικά του. Και βγαίνει ζημιωμένος. Χρεωμένος στα όνειρα που έχωσε σε συρτάρια και ντουλάπια. Και δεν πείθεται από την Μαριονέτα. Όχι επειδή δεν θέλει, επειδή δεν μπορεί.

«Ο άνθρωπος είναι κυρίαρχος της μοίρας του». Μια φωτογραφία δείχνει μια γατά μέσα σε κλουβί και ένα καναρίνι ελεύθερο. Να αντιστρέψουμε τους ρόλους. Ποιος κυριαρχεί και ποιος κυριαρχείται. Μόνο τότε, λέει, θα επιβληθεί η δύναμη του νου πάνω στην ύλη. Μόνο τότε ο κόσμος μας θα γίνει μια σταλιά καλύτερος.

«Η εσωτερική δύναμη είναι αυτή που μετράει». Μια κυρία παίρνει τον λόγο. Ηξερα από την αρχή ποια κουβέντα θα πετάξει από τα χείλη της. «Δεν μιλήσατε για κάποια ανώτερη, θεική δύναμη». Η Μαριονέτα φάνηκε να ενοχλείται. «Δεν πρόκειται να επεκταθώ σε αυτό». Ετσι απάντησε. Κι ενώ μιλούσε για θετική ενέργεια, άφησε ο ίδιος την πρώτη αρνητική σκέψη στην αύρα του. Γιατί στο μαγαζάκι του δεν του έμαθαν να βγαίνει εκτός θέματος.

Το ραντεβού ανανεώθηκε. Τα σεμινάρια κρατάνε τρεις ολόκληρους μήνες. Δεν έχω την διάθεση να ξαναπάω. Γύρισα και το κοντάρι της ελληνικής σημαίας ήταν πάλι εκεί, μόνο τα πανωφόρια έλειπαν. Θα τα μάζεψε ο κύριος από την Γεωργία για να τα φορέσει, τώρα που ο ήλιος έπεσε. Κάνει κρύο το βράδυ δίπλα στο ποτάμι. Και καμιά θετική σκέψη δεν φτάνει μέχρι το κόκκαλο του για τον ζεστάνει.

«Χρόνια στεγνώνει μέσα μου το αμίλητο νερό.

Και μην μου λες πως διάλεξα τον τρόπο που θα ζω».

Καθρέφτες αυταπάτες

"Στον έρωτα", λέει, "καθρεφτίζεται το θείο''. Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Εγώ έβλεπα πάντα στον καθρέφτη έναν άλλο μου εαυτό. Στα βαγόνια του τρένου είδα έναν άλλο μου εαυτό.

Κάθε Πέμπτη δεν είναι η ίδια. Μια Πέμπτη μπορεί να βλέπει στον καθρέφτη της κάτι από την κυριακάτικη λαγνεία.

''Πάμε, Εδεσσα;''
''Είσαι με τα καλά σου; Δεν γίνεται"
''Κάποια στιγμή θα πάμε''.

Κάποια στιγμή, ναι. Εκείνη την ώρα όμως κάτσαμε ακίνητοι και κοιτούσαμε τους άλλους να φεύγουν. Και δεν φύγαμε. Αντιμετωπίσαμε ο ένας τα φαντάσματα του άλλου. Τα δικά μου τα φοβάμαι, των άλλων δεν τα σκιάζομαι.

Και ο έρωτας καθρεφτίστηκε σε ένα παρδαλό από χρώματα βαγόνι. Σε κανέναν καθρέφτη δεν έψαξα για οτιδήποτε θείο και θεικό. Γιατί είμαστε τρωτοί και αυτό είναι που γουστάρω. Και έβλεπα την αμαξοστοιχία να τρέχει σαν τρελή και εσύ να έχεις γίνει τσιμέντο πάνω στο τσιμέντο. Ρούπι, δεν πας πουθενά. Γιατί όσο και να γίνεσαι ένα με τις τάσεις, το θέλεις κάποια στιγμή το τσιμέντο σου.

(Αφιερωμένο στην Κ. και την μελλοντική της μπετονιέρα)

Ονείρωξη σε φάση Δημοσίου

Δευτέρα Μεσημέρι, 5 Οκτωβρίου. Μια μέρα μετά τις εκλοyes. Εκλοyes και Εκλοno. Οι χθεσινοί ψηφοφόροι σήμερα δεν κοιτάζονται μεταξύ τους. Ούτε πριν ένα μήνα βέβαια αντάλλαζαν ματιές, αλλά σήμερα η συνενοχή είναι το κοινό τους μυστικό. Κυκλοφορούμε με ταμπέλες που κραυγάζουν για μία ακόμα φορά ότι σκύψαμε το κεφάλι.

Το σκύψαμε, το έχουμε κάνει ένα με το χώμα. Τα γαλάζια playmobil κρύφτηκαν στα λαγούμια τους και τα πράσινα βρίσκονται ακόμα υπό την επήρεια της μετεκλογικής έκστασης. Αραγε, γιατί χαίρονται; Χαίρονται που θα κουβαλήσουν στα στιβαρά τους μπράτσα το μελλον μια ΗΛΙΟκαμένης χώρας; Χαίρονται που θα μας οδηγήσουν σε μια υποτιθέμενη έξοδο κινδύνου, μακριά από την οικονομική κρίση;

Ο κίνδυνος θα βρίσκεται πάντα τριγύρω, αφού συνεχίζουμε να πλέκουμε βελονιά τη βελονιά το εγκώμιο του δικομματισμού. Του δικομμαζοχισμού, καλύτερα.

''Είχα μια ελπίδα''...Ετσι έλεγα μέσα μου. Μια ελπίδα ότι η γενιά μου θα κολυμπήσει στα βαθιά χωρίς να χρειαστεί μπλε και πράσινα σωσίβια. ''Θα σας ρημάξω στις κλωτσιές'' λέει το τραγούδι. Αυτό που έγινε επιτυχία και έπαιζε στα ραδιόφωνα και φανάτιζε τη νεολαία. Και τώρα αυτή η νεολαία κλωτσάει τα όνειρά της. Τι μπορεί να σκέφτεται ένας εικοσάχρονος που χώνει βιαστικά στο φακελάκι δικομματικά ψηφοδέλτια...Ονείρωξη σε φάση δημοσίου.

''Θέλουμε αλλαγή, νέες ιδέες''. Το παλικάρι με το καπέλο φώναζε με μάτια παθιασμένα στο μικρόφωνο. Κατέβηκε στο εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ να γιορτάσει την νέα σελίδα. Κι ας είναι γεμάτη μουτζούρες, είναι νέα.Νέα ρουσφέτια, νέες κωλονοσκοπήσεις, νέα πάρτυ με ποτά και με τσιγάρα με την φοιτητική παράταξη.

Μαράζωσα..Στέγνωσαν οι λέξεις. Φτάνουν οι λέξεις, ας κάνουμε πράξεις. Ξηρασία όμως και σε αυτές. Απότιστα μυαλά, άκλαυτες συνειδήσεις..

Μα ένα λεπτό μίλησα...

Ετσι κραυγάζει στο παράθυρο της TV100, υποψήφιος δουλευτής της Α' Θεσσαλονίκης.

Και εγώ ένα λεπτό θα μιλήσω κύριε Μ. Και Κύριε Γ. Κι για την ακρίβεια δεν θα ανοίξω το στόμα μου, ένα στυλό θα αρπάξω και θα βάλω ένα σταυρό διαμαρτυρίας στις κοκορομαχίες σας. Το να μην στηρίζεις τον δικομματισμό είναι στάση, σκεπτόμενη στάση. Και το να ψηφίζεις έξυπνα, είναι στάση. Εξυπνα και με τα μάτια ανοιχτά και με τα χέρια σταθερά να μην κάνουν λάθος και επιλέξουν ένα λάθος για την διακυβέρνησή τους.

Βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να ανεβάζουν σε site κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες τους από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων. Πράσινα κασκόλ στα 5 ευρώ, μπλε σημαίες με βαρβάτες δάδες και στη μέση ''η ελπίδα του μέλλοντος''. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει μέλλον, όταν κάποιος φωτογραφίζεται σε γραφεία βουλευτών και δημοσιοποιεί τα φωτογραφικά ντοκουμέντα με περηφάνεια.

Θα μιλήσω και θα ψηφίσω. Κι όσο κι αν επαναλαμβάνομαι, θα ψηφίσω έτσι όπως με έμαθε η αξιοπρέπεια μου. Οχι όπως με καθοδηγούν τα στενά μυαλά μιας οικογενειακής παράδοσης ή μιας μόδας που φυτοζωεί. Στενά μυαλά... Τόσο στενά που ούτε ανάσα δεν μπορώ να πάρω, ρε γαμώτο...

Μην μου κατεβάζεις το κουρτινάκι στο παράθυρο του λεωφορείου. Θέλω να παρατηρώ κάθετι κινητό και ακίνητο στους δρόμους της πόλης. Μπορεί να κάνεις κάθε μέρα την ίδια βαρετή διαδρομή, να τα βάζεις με τα εγωστικά τηλεκατευθυνόμενα με τις τέσσερις ρόδες και όμως πάλι θέλεις να κοιτάζεις έξω. Να ξεπεράσεις τα αποτυπώματα στο τζάμι και να αναπαυτείς στη θέα των εξω - αστικών.

Αλλωστε οι συνταξιδευτές σου είναι φάλτσες νότες στην προσπάθεια σου να πετύχεις την μοναχική σου αρμονία μετά από δέκα ώρες δουλειάς. Κατά βάθος, βλέπεις μόνο χοντροκομμένα δάχτυλα που πατούν το κουμπί της στάσης. Στάση και ανάσα. Στάση και ανακούφιση. Πόδια που δραπετεύουν από καταπατημένες ράμπες. Σκέψεις που απομακρύνονται και δεν επηρεάζουν την συχνότητά σου...

Πιστεύω εις πολλά πιστεύω

Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο με την ιδιότητα να πιστεύουν. Σε μια ιδέα, σε μια θρησκεία, σε ένα όνειρο. Ανθρωποι που πιστεύουν (σ)τους ανθρώπους.

Υπάρχουν κι άλλοι που τρομοκρατούνται από κάθετι ''νέο''. Νέο σκεπτικό, Νέες ιδέες, Νέα αρχή. Αυθεντίες στο να απαιτούν και τόσο λίγοι στο να προσφέρουν. Κι όχι γιατί δεν ευκαιρούν αλλά γιατί είναι ανίκανοι.

Ανάμεσα σε αυτούς και σε εκείνους, στέκεσαι εσύ ο πανταχού παρών Αγνωστος Χ. Που περπατάς ένα απόγευμα Τετάρτης στην Αριστοτέλους και παίρνεις βαθιές ανάσες από το μολυσμένο αεράκι. Που τουρτουρίζεις το πάνω χείλος όταν η μπάλα του πιτσιρικά σε πετυχαίνει στα αχαμνά. Που κοιτάς τον ουρανό με ίσους όρους και μουρμουρίζεις μια προσευχή χωρίς να τσεκάρεις αν σε ακούει κάποιος. Γιατί ΕΣΥ πιστεύεις σε ότι θες, σε ότι γουστάρεις και σε ότι σε κάνεις να νιώθεις ΕΣΥ...

Είναι η πρώτη μέρα του Μάρτη. Αυτού του μήνα που έχει βάλει του ανθρώπους σε μια μάταιη συνήθεια να του πλέκουν φυλαχτό. Να φυλά τον Ηλιο που ξυπνά από τη χειμερία νάρκη και κατακαίει τα παρθένα κορμιά. Ακανόνιστες κλωστές, ανυποψίαστοι καρποί. Ανούσιες προλήψεις με μια γλυκιά χαραμάδα στο παρελθόν.

Κουβαλάω προσεκτικά δυο κουτιά με παπούτσια. Μια ανιαρή δουλειά με παπούτσια και εγώ κλεισμένη σε μια αποθήκη να φυσάω τις σκόνες τους. Και να παρακαλάω να μην φτάσω σε σημείο να σκουπίζω με τα ερημωμένα χέρια μου τους δικούς μου καλά κεντημένους ιστούς.

Δεν σκοτεινιάζω με τα παπούτσια που μου φορτώσαν. Με τη συνήθεια μερικών τα βάζω να κουβαλάν τα μυαλά τους. Πολύ δεξιά και λιγότερο αριστερά, περιπλανιούνται σε ένα κενό 24ωρο. Απελπιστικά άδειο για τους έξω, απλήστως άπληστο για τους ίδιους. Ανθρωποι που έχουν αργήσει την ζωή τους και περιμένουν να φτάνουν νωρίς οι άλλοι. Ει, εσύ...Εσύ που κουβαλάς τα μυαλά σου, παρ΄το χαμπάρι, μια ζωή καθυστερημένος θα είσαι!

Αυτή είναι η διαφορά μας. Εγώ δεν το κουβαλάω το μυαλό μου, προχωρράω δίπλα του. Και αυτό μαζί μου. Και σκέφτομαι ένα γιατί χωρίς εξήγηση και ένα αυθαίρετο πως. Και σκέφτομαι πως κουβαλάω τα παπούτσια όλου του κόσμου...

(Αφιερωμένο σε έναν ανθρωπάκο που με την αρνητική του ενέργεια και τα άθλια διαλογής παπούτσια του, μου έφερε γούρι.)

Ψευδώνυμο Ανθρωπος

Ξέρω, γνωρίζεις πως υπάρχει. Είναι μια αρχόντισσα με καμπούρα, που κουβαλάει στις μικροκαμωμένες πλάτες της κουρασμένα παραμύθια. Σου κάνουν εντύπωση οι χιλιοτρυπημένοι της σάκοι. Τους ακουμπάει δίπλα στα γυμνά της πόδια. Σε αυτά τα πόδια που έχουν πατήσει σε άσφαλτο που καίει και σε παγωμένα πεζοδρόμια. Τι λογής κούφια διαμάντια να κουβαλάει άραγε; Ψάχνει να βρει στον κάδο το εισιτήριο που πέταξες...Για να το ακυρώσει στο λεωφορείο της δικής της παρολίγον ζωής.

Δεν κοιτάς απέναντί σου. Προσπάθησε όμως να ρίξεις το βλέμμα σου στην ακτίνα της σκιάς της. Ασε τα βαριά από ντροπή βλέφαρα να σηκωθούν και να την κοιτάξουν τώρα που πίνει διψασμένα από ένα μισοάδειο κουτί αναψυκτικού. Ντροπή για σένα, ντροπή για μένα, ντροπή που λέγεσαι άνθρωπος.

Θέλεις να της πεις πως υπάρχει Θεός. Κι αν όμως δεν υπάρχει; Κρατάς ένα μπουκάλι νερό και το αφήνεις σε μια γωνιά, μήπως περάσει και το δει. Ελπίζεις να το δει. Εκείνη το προσπερνά, λες και κατάλαβε πως είναι ποτισμένο με οίκτο. Και το λεωφορείο σου φτάνει. Και ανεβαίνεις την πόρτα που ανοίγεται μπροστά σου. Και βουρκώνεις με τη γενναία ψυχή που χάνεται πίσω σου. Και βάζεις τα κλάματα με το δειλό σκοτάδι που βρίσκεται μέσα σου.

Τρία 24ωρα πριν τις κάλπικες δεκάρες...

κι εγώ γράφω το πρώτο κείμενο που θα στολίσει το blog μου. Είναι η πρώτη φορά που θα τρέξω σαν πρόβατο μπροστά από μια κάλπη για να επιλέξω ποιον θέλω να με κυβερνήσει. Ελπίζω μονάχα να μην συμπεριφερθώ σαν πρόβατο και πιστεύω ότι δεν θα το κάνω.

Δίπλα στον δρόμο που έχει σκοτώσει γύρω στις πέντε ψυχές, υπάρχει μια αφίσα που μιλάει για "απόφαση ευθύνης''. Εκεί, στην στάση Καπνομάγαζα. Και ξέρεις κάτι; Καπνομάγαζα και αποφάσεις ευθύνης δεν πάνε μαζί. Ούτε η αφεντομουτσουνάρα σου ταιριάζει δίπλα σε ένα ρέμα που φουσκώνει με την πρώτη σταγόνα βροχής. Και κανένας σας δεν ταιριάζει σε έναν δρόμο χωρίς φώτα, σε μια παράγκα που κάποτε έμενε μια φουκαριάρα πόρνη και τώρα μένει ένας μετανάστης που απλώνει τα ρούχα του στο κοντάρι μιας ελληνικής σημαίας.

Δεν πηγαίνει ''πρωτα ο πολίτης''...Τελευταίος και καταιδρωμένος πάει. Οπως η κυρία με τον Μάιλο, που πηγαίνει κάθε μέρα στο εκκλησάκι της γωνίας για να ανάψει ένα κερί. Και επιστρέφει κάθε μέρα για να αλλάξει την πάνα μιας πεθεράς που δεν την θέλησε ποτέ για νύφη της. Οπως ο τύπος με τα αστεία μαύρα γυαλιά που έρχεται με τον καφέ του κάθε πρωί στο απέναντι πάρκο και ''κάνει τα τηλεφωνά του''. Κι ας του λέει η ευγενική κοπέλα ότι το υπόλοιπο του λογαριασμού του δεν επαρκεί για να πραγματοποιήσει εκείνη την κλήση. Και καμία άλλη κλήση. Μόνο επίκληση...

Την Κυριακή ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω. Και δεν θα λυγίσω σε κανένα πόλεμο. Κι ας μου λένε ότι άλλαξα μυαλά με το που μπήκα στη σχολή μου. Κι ας μου λένε ότι ξέφυγα από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω. Θα κάνω αυτό που δεν θα μου χρεώσει εφιάλτες την νύχτα και θα με αφήσει να κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδηση.

Εχω δει εφιάλτες τέτοιου είδους και ήταν ξεκάθαροι. Είχα ξεμείνει λέει σε ένα έρημο σταυροδρόμι, έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα. Εκλαιγα με λυγμούς γιατί είχα χτυπήσει πόρτες πολιτικών γραφείων και ζήτησα ρουσφέτια...Εκλαιγα και μούσκεψα μέχρι και το μαξιλάρι μου. Και μετά ξύπνησα.

Εχει πολύ καιρό που ξύπνησα. Και εχω βάλει όρκο με τον εαυτό μου να μην χτυπήσω ποτέ τέτοιες πόρτες. Δεν θα φωνάξω συνθήματα για γραβατωμένες μαριονέτες, δεν θα κολλήσω αφίσες για ξιπασμένα ανδρείκελα, δεν θα τσαλαπατήσω τον εαυτό μου για μια θεσούλα του κερατά.

Γι ' αυτό ξέρω και τι θα ψηφίσω την Κυριακή και γιατί θα το ψηφίσω.Οχι γιατι πιστεύω σε αυτό αλλά γιατί πιστεύω στο δικαίωμα της ψήφου. Και αυτό το δικαίωμα θα το εξα - σκίσω, βάζοντας μπροστά τη δική μου λογική.