Ονείρωξη σε φάση Δημοσίου

Δευτέρα Μεσημέρι, 5 Οκτωβρίου. Μια μέρα μετά τις εκλοyes. Εκλοyes και Εκλοno. Οι χθεσινοί ψηφοφόροι σήμερα δεν κοιτάζονται μεταξύ τους. Ούτε πριν ένα μήνα βέβαια αντάλλαζαν ματιές, αλλά σήμερα η συνενοχή είναι το κοινό τους μυστικό. Κυκλοφορούμε με ταμπέλες που κραυγάζουν για μία ακόμα φορά ότι σκύψαμε το κεφάλι.

Το σκύψαμε, το έχουμε κάνει ένα με το χώμα. Τα γαλάζια playmobil κρύφτηκαν στα λαγούμια τους και τα πράσινα βρίσκονται ακόμα υπό την επήρεια της μετεκλογικής έκστασης. Αραγε, γιατί χαίρονται; Χαίρονται που θα κουβαλήσουν στα στιβαρά τους μπράτσα το μελλον μια ΗΛΙΟκαμένης χώρας; Χαίρονται που θα μας οδηγήσουν σε μια υποτιθέμενη έξοδο κινδύνου, μακριά από την οικονομική κρίση;

Ο κίνδυνος θα βρίσκεται πάντα τριγύρω, αφού συνεχίζουμε να πλέκουμε βελονιά τη βελονιά το εγκώμιο του δικομματισμού. Του δικομμαζοχισμού, καλύτερα.

''Είχα μια ελπίδα''...Ετσι έλεγα μέσα μου. Μια ελπίδα ότι η γενιά μου θα κολυμπήσει στα βαθιά χωρίς να χρειαστεί μπλε και πράσινα σωσίβια. ''Θα σας ρημάξω στις κλωτσιές'' λέει το τραγούδι. Αυτό που έγινε επιτυχία και έπαιζε στα ραδιόφωνα και φανάτιζε τη νεολαία. Και τώρα αυτή η νεολαία κλωτσάει τα όνειρά της. Τι μπορεί να σκέφτεται ένας εικοσάχρονος που χώνει βιαστικά στο φακελάκι δικομματικά ψηφοδέλτια...Ονείρωξη σε φάση δημοσίου.

''Θέλουμε αλλαγή, νέες ιδέες''. Το παλικάρι με το καπέλο φώναζε με μάτια παθιασμένα στο μικρόφωνο. Κατέβηκε στο εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ να γιορτάσει την νέα σελίδα. Κι ας είναι γεμάτη μουτζούρες, είναι νέα.Νέα ρουσφέτια, νέες κωλονοσκοπήσεις, νέα πάρτυ με ποτά και με τσιγάρα με την φοιτητική παράταξη.

Μαράζωσα..Στέγνωσαν οι λέξεις. Φτάνουν οι λέξεις, ας κάνουμε πράξεις. Ξηρασία όμως και σε αυτές. Απότιστα μυαλά, άκλαυτες συνειδήσεις..