Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο με την ιδιότητα να πιστεύουν. Σε μια ιδέα, σε μια θρησκεία, σε ένα όνειρο. Ανθρωποι που πιστεύουν (σ)τους ανθρώπους.
Υπάρχουν κι άλλοι που τρομοκρατούνται από κάθετι ''νέο''. Νέο σκεπτικό, Νέες ιδέες, Νέα αρχή. Αυθεντίες στο να απαιτούν και τόσο λίγοι στο να προσφέρουν. Κι όχι γιατί δεν ευκαιρούν αλλά γιατί είναι ανίκανοι.
Ανάμεσα σε αυτούς και σε εκείνους, στέκεσαι εσύ ο πανταχού παρών Αγνωστος Χ. Που περπατάς ένα απόγευμα Τετάρτης στην Αριστοτέλους και παίρνεις βαθιές ανάσες από το μολυσμένο αεράκι. Που τουρτουρίζεις το πάνω χείλος όταν η μπάλα του πιτσιρικά σε πετυχαίνει στα αχαμνά. Που κοιτάς τον ουρανό με ίσους όρους και μουρμουρίζεις μια προσευχή χωρίς να τσεκάρεις αν σε ακούει κάποιος. Γιατί ΕΣΥ πιστεύεις σε ότι θες, σε ότι γουστάρεις και σε ότι σε κάνεις να νιώθεις ΕΣΥ...
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου