"Στον έρωτα", λέει, "καθρεφτίζεται το θείο''. Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Εγώ έβλεπα πάντα στον καθρέφτη έναν άλλο μου εαυτό. Στα βαγόνια του τρένου είδα έναν άλλο μου εαυτό.
Κάθε Πέμπτη δεν είναι η ίδια. Μια Πέμπτη μπορεί να βλέπει στον καθρέφτη της κάτι από την κυριακάτικη λαγνεία.
''Πάμε, Εδεσσα;''
''Είσαι με τα καλά σου; Δεν γίνεται"
''Κάποια στιγμή θα πάμε''.
Κάποια στιγμή, ναι. Εκείνη την ώρα όμως κάτσαμε ακίνητοι και κοιτούσαμε τους άλλους να φεύγουν. Και δεν φύγαμε. Αντιμετωπίσαμε ο ένας τα φαντάσματα του άλλου. Τα δικά μου τα φοβάμαι, των άλλων δεν τα σκιάζομαι.
Και ο έρωτας καθρεφτίστηκε σε ένα παρδαλό από χρώματα βαγόνι. Σε κανέναν καθρέφτη δεν έψαξα για οτιδήποτε θείο και θεικό. Γιατί είμαστε τρωτοί και αυτό είναι που γουστάρω. Και έβλεπα την αμαξοστοιχία να τρέχει σαν τρελή και εσύ να έχεις γίνει τσιμέντο πάνω στο τσιμέντο. Ρούπι, δεν πας πουθενά. Γιατί όσο και να γίνεσαι ένα με τις τάσεις, το θέλεις κάποια στιγμή το τσιμέντο σου.
(Αφιερωμένο στην Κ. και την μελλοντική της μπετονιέρα)
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου