Το μουσικό καζάνι που βράζει.

Ολο το βράδυ έψαχνα ένα επίθετο που να ταιριάζει στην Νατάσσα Μποφίλιου. Υστερα έπαψα να ψάχνω γιατί συνειδητοποίησα ότι θα έχανα πολύτιμες στιγμές. Εχει κάτι αυτό το κορίτσι, κάτι που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ούτε το «ταγμένο» κοινό της. Είναι η φωνή της που τεντώνει τις φλέβες, το θεατρικό της ταξίδι πάνω στην σκηνή, με τα φώτα στο χρώμα της βιολέτας. Ετσι νανουρίζει το μικρόφωνο στα χέρια της και ξυπνάει όλους εμάς...(Εμένα τουλάχιστον, ναι.)

«Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω;

εσύ, την ησυχία σου…

το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα

να μη χαθεί εκατοστό.

Παρ’ όλ’ αυτά

παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ.

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες

το σέβομαι…

ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ

καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί.

Παρ’ όλ’ αυτά

παρ’ όλ’ αυτά, μου είναι αρκετό.

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε

εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο,

κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου

κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου.

Με τα καράβια που με πήγαινες να δω

με τα καράβια που με πήγαινες να δω

ταξίδευα…

Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση

κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία

κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου

κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου

ταξίδευα…»

«Ευχαριστήριο, Νατάσσα Μποφίλιου, 2009»