Ατιτλο.

Φοβάμαι μια σκιά που μπορεί να παραμονεύει σε κάθε στενό σοκάκι έτοιμη να με κεραυνοβολήσει. Μια σκιά που με χρησιμοποίησε για να αγαπήσει έστω και λίγο τον εαυτό της. Μια σκιά που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να καταλάβει την ανάγκη να βγάζω τα σωθικά μου με μελάνι. Μια σκιά που δεν ονειρεύτηκε ποτέ να πάψει να είναι σκιά και να γίνει ένα με τη μορφή που αναπαριστούσε στο γρασίδι. Θα φύγω μακριά απο τη σκιά κι ας ξέρω πως όσο και να τρέξω, εκείνη θα με ακολουθεί. Μέσα στη βαλίτσα μου θα κρατώ όσα έμαθα κοντά της και άλλα τόσα, πολύ ουσιαστικότερα, που έμαθα τον λίγο καιρό μακριά της. Από τη βαλίτσα μου θα κρέμονται κορδέλες μεταξένιες, θα δένω τα μάτια μου με τούτες στη θέα όσων/όποιων προσπαθούν να με πείσουν πως «δεν μ' ανήκει ο εαυτός μου». Θα έχω σφραγίσει μέσα της και όλα εκείνα τα μουσικά κομμάτια που μιλούν στη ψυχή μου, τραγουδώντας τη ψυχή μου. Δεν θα απαρνηθώ ποτέ την Επιφάνειά μου, θα είμαι μαζί της πάντοτε κτητική.

«Σ' αγαπώ αρκετά
για να σ' αφήσω μόνο σου
αρκετά για να πονάει τόσο
Σ' αγαπώ αρκετά
ίσα να βρεις το δρόμο σου
λίγο πριν σε πληγώσω

Ήμουν εντάξει μέχρι χτες
με τις πληγές μου ανοιχτές
χαρά να τρέχουνε
Κι ήρθαν δυο βλέμματα βαριά
και πέσαν πάνω μου σκουριά
για να μ' ελέγχουνε

Μ' έπιασε κάτι να σ' το πω
και σου 'πα πάλι
μικρό το ψέμα μου
Συγγνώμη για την προσβολή
μα εγώ δεν είμαι για πολύ
το 'χω στο αίμα μου

Ήμουν εντάξει μέχρι χθες
ήξερα τι είναι αυτό που θες
κι ήταν στο χέρι μου
Δε σ' αφορά προσωπικά
είναι που εμένα τελικά
το 'χει τ' αστέρι μου».

«Το αστέρι μου», Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Δίσκος: Εισιτήρια διπλά.