___.

Προσπαθώ να θυμηθώ. Τι __ ξέχασε και έπαψε να __ ενώνει. Να βαφτίσω χίλιες μέρες με ένα όνομα πιο σπάνιο από οποιοδήποτε άλλο. Οι εικόνες __ ξεθώριασαν, τις βαραίνει ένα πέπλο μαύρο όσο και το σκοτάδι που __ κρατάει στη γροθιά του. Μια ταινία __ θύμισε την αγκαλιά εκείνη που __ έκανε να νιώθω ασφαλής. Κι αν ήταν να βρω ένα όνομα πιο σπάνιο κι από μια σμαραγδένια ορχιδέα, θα ήταν αυτό. Η ασφάλεια της ανάσας __ στο μέτωπό __.

Τώρα, κανείς. Το τώρα και ο κανένας, και τα δυο τους τόσο μη αναστρέψιμα. Μόνο εγώ, χωρίς ασφάλεια, να σφαλίζω μάτια και φύλλα καρδιάς. Σε μια σιωπή που στους τέσσερις τοίχους γίνεται πότε ανάγκη και πότε καρκίνος.

Ξέρεις τι θυμάμαι από ___; Να ανέχεσαι ___. Και από ___; Να ανέχομαι ___ και την μετάλλαξή __. Δεν είμαι ο εαυτός __ μαζί __ και δεν είμαι ο εαυτός __ χώρια __. Είμαι κι εγώ ένα ρολόι κουρδισμένο να χτυπήσει στις πενήντα, στις εξήντα μέρες. Στα δύο, στα τρία χρόνια. Θα διηγούμαι ιστορίες για τις ζωές των άλλων αφήνοντας τον δικό __ χρόνο να καταπίνεται από την αδράνεια και κάποια στιγμή, το ρολόι θα χτυπήσει. Κάθε χτύπος και τέλος χρόνου. Και τέλος κόσμου, τουλάχιστον με τη μορφή που επαναπαυόμουν να τον ξέρω.

Βρωμάει ευωδιαστά η ασφάλεια αλλά έχω ανάγκη να πλυθώ με τα δικά  μ ο υ  χέρια.