Πυγολαμπίδες σε τσιμεντένια κουτιά

Είναι κάτι νύχτες που τα φώτα στα δωμάτια παραμένουν ανοιχτά μέχρι αργά. Περπατώντας στους άδειους δρόμους, τα μάτια στρέφονται εκεί. Σε σαλόνια, κουζίνες και υπνοδωμάτια που δεν κοιμούνται και μοιάζουν με τσιμεντένια κουτιά που κατάπιαν πυγολαμπίδες μέσα στο σκοτάδι. Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μαντέψεις, ποια από αυτά φωτίζουν επειδή το θέλουν και ποια είναι εκείνα που δεν σβήνουν γιατί κάτι βαρύ τα κυνηγά και δεν τους το επιτρέπει.

Θυμάμαι πάντοτε τα λόγια της μητέρας μου και την παλάμη της να σχηματίζει τετράγωνα και νουθεσίες στον αέρα. «Να μην είσαι αδιάκριτη, να μην κοιτάζεις τι κάνει ο άλλος μέσα στο σπίτι του, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν ξέρει ότι τον παρατηρείς». Αλλά οι πυγολαμπίδες στα κουτιά δεν ησυχάζουν και οι μητρικές συμβουλές δεν γίνονται τελικά ποτέ πράξη.

Δεν είναι ότι καταλαμβάνεσαι από κάποιο είδος μανιώδους περιέργειας και γι' αυτό το βλέμμα σου γίνεται όλο και πιο ερευνητικό. Είναι ότι προσπαθείς στον αέρα της πόλης, μέσα στη νύχτα της, να ανιχνεύσεις τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που κρύβονται στα κουτιά και τα κάνουν να συμβιώνουν με τις πυγολαμπίδες τους. Είναι μια μορφή παράξενης και σιωπηρής κοινωνικοποίησης που σε τροφοδοτεί με δύναμη να αντέξεις το φως, όχι της πυγολαμπίδας που κατάπιες, αλλά της επόμενης ημέρας που έρχεται χωρίς τη δική σου συναίνεση.

Κι είναι που και τα κουτιά είναι μια επικίνδυνη λέξη, είτε τα πνίγει το φως είτε το σκοτάδι. Ενα αγαπημένο πρόσωπο συμβουλεύει τα πρόσωπα που αγαπά να δραπετεύσουν από τα κουτιά, στα οποία έχουν αιχμαλωτίσει τους εαυτούς τους. Γιατί τα κουτιά δηλώνουν εγκλεισμό ψυχής και λανθασμένα στοιχειοθετημένες προτεραιότητες. Κι οι κουζίνες με τα ανοιχτά φώτα τα μεσάνυχτα εκπέμπουν αδιέξοδα που αναζητούν τις λύσεις τους σε τέσσερις τοίχους. Και τα σαλόνια που έχουν στο στομάχι τους πυγολαμπίδες λάμπουν την ώρα που θα ήθελαν να μείνουν για πάντα σκοτεινά, που θα ήθελαν να μείνουν για πάντα μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα που ψάχνουν να κοινωνικοποιηθούν δίχως λέξεις.