Εκλεισε και έφυγε. Την πόρτα της και προς άγνωστη κατεύθυνση. Ηθελε να νιώσει και πάλι τον εαυτό της ανοιχτό βιβλίο. Μακριά από εκείνους που με ευκολία την χαρακτήριζαν κλειστή. Που την παρομοίαζαν με όστρακο βουτηγμένο σε σάλτσα από πείσμα, με παλάμες καταδικασμένες από την μοίρα τους σε αιώνια προσευχή.
Είχε κλείσει μέσα της μυστικά που τα κρατούσε «κρυφά για να μείνουν κρυμμένα». Ναι. Αγωνίες, λάθη, φόβους, σχέδια, μνήμες, πόνους, επιφυλάξεις. Πίστευε πως αλέθοντάς τα μέσα της, θα τα έκανε άμμο ψιλή, θα τα έθαβε πιο βαθιά κι από τις πιο παρατημένες επιθυμίες. Οχι. Απλώς είχε μια έμφυτη κλίση στην υπερβολή, κι έλεγε πως αν ποτέ παρουσιαζόταν εύθραυστη μπροστά σε κάποιον πέρα από τον καθρέφτη της, θα γκρέμιζε η εικόνα που είχε για τον ίδιο της τον εαυτό.
Κι έκλεινε κεφάλαια παραδομένη στη μοναξιά και μόνη, γιατί για εκείνους που τη φώναξαν κλειστή κρατούσε για το τέλος μια διάψευση. Κι έκλινε σε ένα τέλος πιο ανοιχτό και δίχως όσους. Εκλεινε περιθώρια να μην ακούσουν ζωντανή νεκρή κραυγή.
2 σκέψεις:
Καλημέρα !
Σήμερα 28-9, αν ήσουν Βιβλίο θα ήσουν
* Η μεγάλη Πράσινη *
Ευγενία Φακίνου.
Οπωσδήποτε.
Να είσαι πάντα καλά,
Κeep writting.!
Χαίρομαι πολύ που μπορώ να μοιράζομαι συναισθήματα, έστω και ανώνυμα, με ανθρώπους που μπορούν να τα εισπράττουν..
Δημοσίευση σχολίου