Δε ξέρω τι σημαίνει. Και ούτε θέλω να μάθω. Κακώς, θα μου πεις. Καλώς, θα απαντήσω. Δε θέλω να ξέρω το παρελθόν μιας εικόνας τόσο δυνατής στα μάτια μου. Θέλω να χαρακτηρίσει το παρόν μου. Και το μέλλον μου. Οταν βρω τη δύναμη, θα τη «χτυπήσω» τατουάζ. Είναι μια μονιμότητα που δεν με τρομάζει. Είναι «εγώ».
Οταν εκεί που περπατάς, κοιτάζεις γύρω σου και θέλεις να πυροβοληθείς. Οταν η μόνη διαφυγή μοιάζει να είναι ««ένα πιστόλι στον κρόταφο» ή μάλλον «ένας κρόταφος στο πιστόλι». Οταν θέλεις στη θέση του αίματος να στάξουν πεταλούδες. Δεν έχει σημασία τι χρώμα. Αρκεί να είναι πεταλούδες. Κι έτσι, από ό,τι πιο μαύρο, να γεννηθεί ελπίδα. Και να «βεβηλώσει» τα πάντα γύρω σου. Να είσαι η αφανής πηγή μιας θάλασσας προοπτικών. Μια θάλασσα βαθιά που αντί για ψάρια, θα 'χει πεταλούδες. Γιατί;
Επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από πεταλούδες που γεννήθηκαν από αίμα.
2 σκέψεις:
...σαν ταινία μικρού μήκους, τα γραφόμενα σου .
σε καθηλώνει.
Σε ευχαριστώ πολύ..Βρήκα το θάρρος να απαντήσω σε ένα από το πολλά και καλά σου σχόλια που με κάνουν να χαίρομαι πολύ..
Δημοσίευση σχολίου