8/11/10

Ποτέ την Κυριακή (τρία κεφάλαια για τις εκλογές)



Κεφάλαιο 1ο

Ας το πάρουμε από την αρχή, μήπως και βρούμε τη ρίζα του κακού. Ο άνθρωπος λοιπόν, από τότε που πάτησε το πόδι του στη γη και αποφάσισε να απαρνηθεί τη μοναξιά του για να δοκιμάσει τη συντροφιά του συνανθρώπου του, ήθελε να ανήκει κάπου. Δεν είχε σημασία πού, αρκεί να μπορούσε να εξασφαλίζει μέσα από τη συνεργασία την τροφή του.

Τα (δισεκατομμύρια) χρόνια πέρασαν. Ο άνθρωπος συνεχίζει να νιώθει διαρκώς την ανάγκη να ανήκει κάπου. Εξακολουθεί να μην έχει σημασία το «πού». Σήμερα λοιπόν αυτή η επιθυμία του ονομάζεται «κοινωνικοποίηση». Ξεκινά από το σχολείο, τις παιδικές ομάδες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, το μπαλέτο, το καράτε, τις θεατρικές ομάδες, τις χορωδίες. Κάνει όλον αυτόν τον δημιουργικό και πολύ ενδιαφέροντα κύκλο, για να καταλήξει στα κόμματα.

Ναι. Σήμερα ένας ενήλικος άνθρωπος θέλει να ανήκει κάπου και το «πού ακριβώς» παίρνει σαφή σάρκα και οστά, παρ' όλο που εξακολουθεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Στα κόμματα, λοιπόν, ο άνθρωπος βρίσκει μία τεράστια ομπρέλα. Νομίζει ότι αυτή θα τον προστατέψει από τα σύννεφα που βρέχουν ανασφάλειες αλλά και από τις άλλες ομπρέλες διαφορετικού χρώματος, για τις οποίες έχει πειστεί ότι θέλουν το κακό του και το κακό της δικής του, αγαπημένης ομπρέλας. Αδυνατεί βέβαια να καταλάβει πως η κάθε ομπρέλα θέλει μόνο το καλό της και πως χρειάζεται τον ίδιο και άλλους ομοίους του μόνο και μόνο για να την κρατούν με την προσπάθεια και την εμμονή τους ανοιχτή.

Αδυνατεί γενικότερα ο άνθρωπος. Κι οι ομπρέλες μένουν ορθάνοιχτες, ακόμη κι όταν στον ουρανό κρέμεται ένας τεράστιος ήλιος.

Κεφάλαιο 2

Σάββατο βράδυ, παραμονή της 7ης Νοεμβρίου. Λίγες ώρες απέμεναν για τις υψίστης σημασίας αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πόρτα του δωματίου μου δέχτηκε δύο δειλά, διακριτικά χτυπήματα. «Ναι», είπα. Ηταν ο πατέρας μου, όπως το είχα φανταστεί.

- «Εεεε...Εκλογές αύριο, ε;», μου είπε αμήχανα.
- «Ναι».
- «Ξέρεις τι θα κάνεις, ε;»
- «Τι θα κάνω;»
- «Το σωστό. Τον τάδε θα ψηφίσεις».
- «Οποιον θέλω θα ψηφίσω».
- «Μην κάνεις έτσι τώρα. Είναι φίλος μας. Για ό, τι χρειαστούμε, εκεί θα είναι».
- «Εντάξει», είπα. Κι έκλεισε η πόρτα. Και χαμογέλασα. Ας τον αφήσω να πιστεύει αυτό που θέλει να πιστεύει. Α, ρε πατέρα. Α, ρε κάθε πατέρα σε όλη την ελληνική επικράτεια. Τι να μου είναι πιο στενάχωρο; Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν από τα βάθη της καρδιάς τους σε διεφθαρμένους μηχανισμούς όπως είναι τα κόμματα, ή το γεγονός ότι υπάρχουν οι άλλοι, οι ακόμη περισσότεροι, που μέσω των κομμάτων επιδιώκουν ξεκάθαρα το προσωπικό τους όφελος; 

Δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση.

Κεφάλαιο 3

Από το εκλογικό τμήμα στο οποίο βρέθηκα από το πρωί της Κυριακής έως το πρωί της επόμενης ημέρας, πέρασαν 246 ταυτότητες και 246 ζευγάρια χέρια. Οι πρώτες ήταν αυτές που νομιμοποιούσαν τα δεύτερα να επιλέξουν ποιον θα σταυρώσουν, ποιον θα τιμήσουν ρίχνοντάς τον σε μια κάλπη.

Πέρασαν μεγάλες γυναίκες, ηλικιωμένοι άντρες, κομματικοποιημένοι 35άρηδες, αδιάφοροι νεαροί και νεαρές, παιδιά. Πολλά παιδιά κάτω των δέκα. Περίμεναν τους γονείς τους καθισμένα σε καρέκλες, όσο εκείνοι ασκούσαν το εκλογικό τους δικαίωμα. Κουνούσαν τα πόδια τους πέρα δώθε, και στο δώθε τα χτυπούσαν με δύναμη στο ξύλο. Το έβρισκαν αστείο. Οπως και το γεγονός ότι έβλεπαν μόνο τα πόδια της μαμάς, όταν αυτή έμπαινε για λίγα λεπτά «σε ένα κουτί με μπλε κουρτίνα και ένα χρωματιστό κουδούνι που έγραφε ''εκλογές''.

Ενας ξανθός άγγελος με όλη τη θάλασσα στα μάτια του, χαμογελούσε παιχνιδιάρικα. Το πρόσωπο του έλαμπε. Η Α. τον ρώτησε:

- «Πολύ χαμογελάς εσύ, μικρέ. Σου αρέσουν τόσο πολύ οι εκλογές;»
- «Ναι. Μου αρέσουν. Πολύ».
- «Και γιατί τόσο πολύ;»
- «Γιατί ψηφίζω».

Μακάρι να μπορούσα να ηχογραφήσω την απάντηση που έδωσε στα τρία του χρόνια και να του την χαρίσω στα δεκαοχτώ του. Να θυμηθεί για ποιο πράγμα αισθάνθηκε χαρούμενος μια Κυριακή του Νοέμβρη του 2010.

Για ένα δικαίωμα που θα τον προδίδει συνεχώς, μιας και δεν πρόκειται ποτέ - δυστυχώς - να αλλάξει τα πράγματα, όσο σωστά και ολοκληρωμένα κι αν ασκείται. Ποτέ.

Ποτέ την Κυριακή.

5 σκέψεις:

Φοίβος είπε...

Φαντάζομαι είναι δικό σου το κείμενο. Πώς μπορώ να ξεχωρίσω ποια κείμενα είναι δικά σου; Πες μου, σε παρακαλώ. Απαισιόδοξο κείμενο, αλλά αποτυπώνει, δυστυχώς, την πραγματικότητα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Νομίζω ότι όλα αυτά τα κείμενα πρέπει να τα συγκεντρώνεις. Αργότερα να κάνεις ένα καλό ξεκαθάρισμα (ίσως κάποια να τα επεξεργαστείς ξανά) και να τα εκδώσεις.

a-prosar είπε...

Δικό μου είναι. Ο, τι δεν είναι δικό μου είναι σε εισαγωγικά. Καμιά φορά είναι αισιόδοξο να απαισιοδοξείς. Την πρόταση για την έκδοσή τους την αφήνω ασχολίαστη..

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΣ είπε...

Αισιόδοξο να απαισιοδοξείς! Η λογική του οξύμωρου, πιστή αντανάκλαση της πραγματικότητας. Ερώτηση: Μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα, αν δεν πιστεύεις στη δυνατότητα αλλαγής τους;

despoina είπε...

Χωρίς ομπρέλες.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις.
Κυριακή ήταν κάποτε,
όταν ανοίγοντας το φάκελλο
το ψηφοδέλτιο ήταν ...άκυρο
Εγραφε: 65 ΝΕΚΡΟΙ, ΓΙΑΤΙ;;;
Οι άλλοι γέλασαν,
εγώ το πήρα μαζί μου.
Μέχρι σήμερα απάντηση
δεν δόθηκε.
Ρωτούσε για τους νεκρούς
από τις καταστροφικές
πυρκαγιές στην
Πελοπόνησσο.
...........
Αλλάζουν τα πράγματα;;;

Δημοσίευση σχολίου

 
;