Αγνωστες Χ σε επανάληψη

(Αυτή η ιστορία θα ξεκινήσει από το τέλος και θα φτάσει στην αρχή. Οταν η ζωή φέρνει τα πράγματα τόσο ανάποδα, το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ιστορίες της είναι να ακολουθούν αδιαμαρτύρητα την ίδια αντίστροφη πορεία).

Η άγνωστη Χ κατέβηκε στον τερματικό σταθμό του Μετρό. Η ώρα ήταν πια περασμένη. Ηταν το τελευταίο δρομολόγιο. Το ήξερε και ακούμπησε ανακουφισμένη το σώμα της στην άκρη ενός πλαστικού καθίσματος. Στα χέρια της κρατούσε κομμάτια ενός σκισμένου εισιτηρίου και τους χαμογελούσε. Τους χαμογελούσε και τους μιλούσε.

Υστερα, τα έσφιγγε στις παλάμες της και τα πλησίαζε στα αυτιά της. Εκανε σαν κάτι να άκουγε και χαμογελούσε ξανά. Εξω είχε σκοτάδι, στο υπόγειό της φως και αυτές τις κινήσεις θα έκανε για πολλές ώρες ακόμα. Αυτές τις κινήσεις κάνει κάθε μέρα, περιμένοντας το ίδιο πρωινό δρομολόγιο προς διαφορετική άγνωστη και άσκοπη κατεύθυνση.

Η άγνωστη Χ μπήκε στο βαγόνι βιαστικά. Η μπεζ ρόμπα της πιάστηκε στις πόρτες και οι πλαστικές σαγιονάρες της κρατήθηκαν με δυσκολία στα πόδια της. Μιλούσε και κοιτούσε τα λευκά φώτα και τις χειρολαβές. Οσοι πέρασαν και έγιναν διπλανοί της για μια στιγμή, απέφευγαν να την κοιτάξουν στο πρόσωπο κι αυτό επέμενε να καθρεφτίζεται στο τζάμι.

Οι χαρακιές του ήταν τόσο βαθιές που θα έμεναν σημάδια για πάντα. Μιλούσε, γελούσε και άγγιζε νευρικά τις τομές στα μάγουλα και στο μέτωπό της. Ηταν σαν να τις έκανε η ίδια στον εαυτό της. Ηταν σαν να είχε μόνο τον εαυτό της για να πληγώνει.

Η άγνωστη Χ θυμόταν σπάνια κάποια εικόνα από τη ζωή της. Η μόνη της έντονη ανάμνηση ήταν οι χούφτες της γεμάτες νοτισμένο από τη βροχή χώμα σε ένα καταπράσινο δάσος. Κι αυτή όμως, άρχισε με τον καιρό να ξεθωριάζει. Οσα βράδια κοιμόταν, ονειρευόταν πια σωρούς από πολύχρωμα χάπια. Οσα πρωινά ξυπνούσε, ήταν αναγκασμένη να τα καταπιεί μαζί με λίτρα κρύου νερού. Φορώντας μια μπεζ ρόμπα και τις πλαστικές της σαγιονάρες, έτρεξε μακριά. Ηθελε να πάρει αέρα και κατέβηκε τα σκαλιά της στάσης του Μετρό. Μάζεψε συνωμοτικά από το πάτωμα ένα πεσμένο εισιτήριο και ένιωσε περήφανη για την απόδραση της. Ηταν κάτι που έκανε πρώτη φορά. Ηταν κάτι που ξεχνούσε πως έκανε κάθε μέρα.