Χορομνήμες.

Χόρευε μονολεκτικά γιατί ό, τι είχε να πει, το είπε. Χόρευε σαν να μην ήταν κανείς άλλος εκεί. Μόνο η ίδια και τα αδιέξοδά της. Πολλά αδιέξοδα με μακρόσυρτα σφυρίγματα που σπάνε τοίχους ολόκληρους χωρίς να τους ξανακολλάνε. Το πάτωμα γλιστρούσε όσο τα κίτρινα φώτα πηγαινοέρχονταν μένοντας στη θέση τους. Δεν γλιστρούσε από ποτά ανήμερα ή δάκρυα αλλά από αναξιόπιστες επανεκκινήσεις σε υγρή μορφή. Οι φιγούρες της, βήματα μπρος και βήματα πίσω. Οι επιλογές και η ζωή χωρίς αυτές, το ίδιο. Ενιωθε ζεστή, ένιωθε παγωμένη. Ταυτόχρονα. Βασανιστική αίσθηση το αλκοόλ και οι κενότητες στις φλέβες.

Ηθελε αέρα. Το τραγούδι τέλειωσε, ο χορός της τέλειωσε. Εληξε ο χρόνος της και ο αέρας. Στις πλάτες των βημάτων της κρατήθηκε. Την οδήγησαν έξω. Απο όλα. Προορισμός άγνωστος για πρώτη φορά. Προορισμός σύντομος τα μαρμαρινά σκαλιά σε ένα επόμενο τετράγωνο που αν γινόταν κύκλος, θα της έμοιαζε. Οι περαστικοί περνούσαν. Οι περαστικοί απλά πέρασαν. Της θύμισαν πως ακόμη και ό, τι  πιο μόνιμο στέκεται ανάμεσα σε κάτι που ήταν περαστικό και κάτι που θα καταλήξει να καταλήξει περαστικό.

Τα χέρια της στράφηκαν στο μυαλό της. Να στύψουν κάτι φτηνές κουρτίνες που είχαν ποτιστεί με αναμνήσεις. Να τρέχουν βρώμικα νερά οι μνήμες σε υπονόμους χωρίς περιστροφές. Και στράγγιζαν, στράγγιζαν για πολλά συννεφιασμένα μερόνυχτα. Χέρια καρφωμένα στα ίδια, μαρμάρινα σκαλιά. Σε εκείνο το τετράγωνο, που όσο περνούσε ο καιρός, έχανε το σχήμα του. Κι αποτέλεσμα φτιαγμένο από τίποτα και καθόλου. Κανένα ρυάκι στιγμών δεν σχηματίστηκε σε μια βαρετή άσφαλτο γόπας και κιτρινισμένων φύλλων. Οι αναμνήσεις έμειναν μνήμες σφηνωμένες σε μυαλό με φτηνές κουρτίνες. Σκαλισμένες εκεί. Λυσσασμένες παντού.

Γύρισε στο χορό της. Μονολεκτικά. «Ηρθα». Τα αδιέξοδα περισσότερα. Οι τοίχοι γκρεμισμένοι, ξεψυχισμένα τούβλα. Το τραγούδι ακόμα. Το αλκοόλ ακόμα. Και ο χρόνος. Και ο αέρας. Μπρος και πίσω. Μπρος και πίσω. Μπρος.