Πρωταγωνιστής στη θέση των «Πρωταγωνιστών»

Εχω προσπαθήσει να αφεθώ ώστε να με πείσει αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μέσα από τους «Πρωταγωνιστές» έχει καταφέρει πολλά πράγματα. Οι ανθρώπινες ιστορίες έχουν μπει στα σπίτια των ανθρώπων. Προσωπικότητες που βρίσκονται στο προσκήνιο δέχονται να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους τόσο ειλικρινά, σαν να ξεχνούν το μάτι της κάμερας που στήνεται απέναντί τους. Προσωπικότητες που βρίσκονται στο παρασκήνιο, όταν εντοπιστούν και προβληθούν από την εκπομπή, γίνονται ενδιαφέρουσες έστω και μέχρι την προβολή του επόμενου επεισοδίου. Η δημοσιογραφική έρευνα μοιάζει να ρέει φυσικά και με επίκεντρο τον άνθρωπο, γεγονός που επιστρέφει την τέχνη/τεχνική της δημοσιογραφίας στα πρώτα, αυθεντικά της χρόνια.

Ωστόσο, είναι σαν να λείπει ένα κομμάτι από αυτήν την εικόνα της τελειότητας του προϊόντος. Ο δημοσιογράφος, παρερμηνεύοντας τον τίτλο της εκπομπής του, γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής στη θέση των πραγματικών πρωταγωνιστών. Η παρουσία του στην οθόνη επισκιάζει τα πρόσωπα τα οποία επιλέγει να προβάλει. Οι σκηνοθετημένοι περίπατοι, τα σκηνοθετημένα οκλαδόν τετ α τετ αφαιρούν κάτι από την αλήθεια της συνομιλίας. Και αυτό, γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι καθοδηγητικός. Τοποθετείται με τις ερωτήσεις του και δείχνει τον δρόμο στον καλεσμένο του. Είναι όμορφο να βλέπεις κουβέντες στην οθόνη και όχι συνεντεύξεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι δυνατό να συμβεί. Οσο χαλαρό και αν είναι το κλίμα μεταξύ των δύο, μεταξύ αυτού που θέτει τις ερωτήσεις και εκείνου που καλείται να απαντήσει, οι ρόλοι είναι πάντοτε οι ίδιοι. Ο πρώτος αναζητά πάντα την είδηση, κάποια νέα πληροφορία που θα κάνει μοναδικό το προϊόν του και ο δεύτερος ξέρει καλά μέσα του κατά πόσο και με ποιον τρόπο θέλει να εκτεθεί.

Κι από την άλλη, η εμμονή στα feature stories λειτουργεί τηλεοπτικά με τον καλύτερο τρόπο αλλά δεν προσφέρει κάτι παραπάνω στη δημοσιογραφική λειτουργία της εκπομπής. Τα πορτρέτα ξετυλίγονται ιδανικά, επικοινωνούνται σαν παραμύθια με αρχή, μέση και τέλος στο κοινό. Το κακό είναι ότι παραφορτώνονται με ηθικά διδάγματα και τελικά παραμορφώνονται. Σαφώς και μπορεί να ενδιαφέρει τον κόσμο η προσωπική ιστορία ενός μπράβου που εκτελούσε συμβόλαια ξυλοδαρμών, έκανε φυλακή και τώρα γράφει στίχους αλλά γιατί να πρέπει να «βγει» κάτι από όλο αυτό; Γιατί να πρέπει ο βαθμός μετάνοιάς του να λειτουργήσει σαν παράδειγμα; Ή το γεγονός ότι έγινε πατέρας να τον ώθησε να αφήσει μια για πάντα το παρελθόν πίσω του, να το αποκηρύξει; Γιατί τηλεόραση χωρίς επίκληση στο συναίσθημα του μέσου θεατή δεν υπάρχει. Και ίσως εκεί οφείλεται και η επιτυχία του «πρωταγωνιστή» των «Πρωταγωνιστών»: στο καμουφλαρισμένο ριάλιτι που σερβίρεται με τη μορφή δημοσιογραφικών ντοκουμενταρίστικων εκπομπών. Και που διαχωρίζει ξαφνικά τους τηλεθεατές του από εκείνους που παρακολουθούν τα βράδια της Κυριακής «Big brother». Το ριάλιτι δεν αλλάζει περιεχόμενο, μόνο μορφή.