Σκέτη.

«...φοβάμαι τις ενάρξεις και τις καταλήξεις
και τη ζωή μετά το τέλος της, και κάτι
που δεν μπορώ να το θυμηθώ αυτή τη στιγμή.
Κάποια άλλη γυναίκα κατείχε
τον ξεχωριστό χώρο που προορίστηκε για μένα 
και φέρει το νόμιμό μου όνομα, 
αφήνοντας σε μένα το παρατσούκλι, με το οποίο
έκανα, πιθανόν, οτιδήποτε είναι δυνατόν να γίνει.
Δεν θα ξαπλώσω, αλίμονο, στο δικό μου μνήμα.
Αλλά μερικές φορές ο παιχνιδιάρης ανοιξιάτικος αγέρας
ή ο συνδυασμός των λέξεων σε κάποιο βιβλίο, 
ή κάποιου το χαμόγελο ξαφνικά με σέρνει
μέσα σ' αυτήν τη ζωή που ποτέ δεν συνέβη.
Αυτόν τον χρόνο, τέτοια και τέτοια
θα μπορούσαν να είχαν συμβεί, 
εκείνο όμως το έτος - εκείνο: ταξιδεύοντας, 
βλέποντας, σκεπτόμενη
και ενθυμούμενη και διαβαίνοντας
το κατώφλι ενός νέου έρωτα
όπως μέσα σ' έναν καθρέφτη, με σκοτεινή επίγνωση
της προδοσίας και του τσαλακώματος
που δεν υπήρχε χθες».


Άννα Αχμάτοβα, Τρίτη, Οι ελεγείες του Βορρά
Εικόνα: deviantart.com