Μην μου κατεβάζεις το κουρτινάκι στο παράθυρο του λεωφορείου. Θέλω να παρατηρώ κάθετι κινητό και ακίνητο στους δρόμους της πόλης. Μπορεί να κάνεις κάθε μέρα την ίδια βαρετή διαδρομή, να τα βάζεις με τα εγωστικά τηλεκατευθυνόμενα με τις τέσσερις ρόδες και όμως πάλι θέλεις να κοιτάζεις έξω. Να ξεπεράσεις τα αποτυπώματα στο τζάμι και να αναπαυτείς στη θέα των εξω - αστικών.

Αλλωστε οι συνταξιδευτές σου είναι φάλτσες νότες στην προσπάθεια σου να πετύχεις την μοναχική σου αρμονία μετά από δέκα ώρες δουλειάς. Κατά βάθος, βλέπεις μόνο χοντροκομμένα δάχτυλα που πατούν το κουμπί της στάσης. Στάση και ανάσα. Στάση και ανακούφιση. Πόδια που δραπετεύουν από καταπατημένες ράμπες. Σκέψεις που απομακρύνονται και δεν επηρεάζουν την συχνότητά σου...